چکیده
زمينه و اهداف: مرحله درمان هاي نگهدارنده قسمتي از درمان هاي پريودنتال است كه پس از مرحله فعال درمان بيماري التهابي لثه ( ژنژيويت ) و بيماري التهابي انساج پريودنتال ( پريودنتيت ) شروع و بيمار وارد اين مرحله مي شود. اين مرحله از درمان جهت حفظ سلامت ايجاد شده اهميت بسزايي دارد. هدف از اين تحقيق، بررسي ميزان همكاري بيماران با درمان هاي نگهدارنده، همچنين بررسي ارتباط عواملي چون جنس، سن، شغل و نوع درمان با ميزان همكاري بيماران بوده است.
روش بررسي: اين بررسي به صورت توصيفي ـ تحليلي بر روي پرونده هاي 700 بيمار پريودنتال در دو مطب خصوصي شهر تبريز انجام و اطلاعات مورد نياز در فرم هايي كه به همين منظور تهيه شده بود، ثبت گرديد. در اين فرم ها بيماران بر اساس جنس، سن، شغل و نوع درمان و ميزان همكاري طبقه بندي شدند. پس از تكميل فرم ها براي بررسي داده ها و ارتباط موجود بين آنها از نرم افزارspss استفاده شد.
يافته ها: از 700 بيمار مطالعه شده، 4/3% داراي همكاري كامل، 3/7% داراي همكاري نسبي، 3/53% داراي همكاري ضعيف و 36% نيز داراي عدم همكاري با درمان هاي نگهدارنده بودند. بين جنس و شغل بيماران با ميزان همكاري آنان ارتباط معني داري از نظر آماري ديده شد، بدين صورت كه همكاري در خانم ها بهتر از آقايان بود. همچنين، بالاترين درصد همكاري بين كارمندان و فرهنگيان و پايين ترين درصد همكاري نزد پزشكان، دندانپزشكان، مهندسين، مديران و دانشگاهيان ديده شد. ليكن ارتباط معني داري بين سن و نوع درمان با ميزان همكاري با درمانهاي نگهدارنده به دست نيامد.
نتيجه گيري: با توجه به نتايج فوق الذكر، مسؤوليت دندانپزشكان در تشويق هرچه بيشتر بيماران جهت همكاري با درمان هاي نگهدارنده و بيان اهميت و لزوم اين مرحله از درمان افزون تر مي شود.