چکیده
زمينه و اهداف: اختلالات اسكلتي عضلاني به ويژه در ناحيه گردن و اندامهاي فوقاني از عوارض شايع شغلي در بين دندانپزشكان است. ازاين رو، هدف از اين مطالعه تعيين شيوع اختلالات اسكلتي ـ عضلاني و عوامل خطرزاي مرتبط با آن در دندانپزشكان شاغل شهر تبريز بوده است.
روش بررسي: از طريق پرسشنامه اي كه توسط خود فرد تكميل مي شد و شامل اطلاعاتي در زمينه روش زندگي و شغلي و محل و مشخصات درد بود، مجموعاً 97 دندانپزشك تحت بررسي قرار گرفتند، سپس توصيف داده ها، ارتباط با يكديگر و ارتباط متغيرهاي كيفي موجود در پرسشنامه مورد تجزيه وتحليل آماري قرار گرفت.
يافته ها: در اين مطالعه، 7/85 درصد دندانپزشكان زن و 2/63 درصد دندانپزشكان مرد از مشكلات اسكلتي ـ عضلاني شاكي بودند و رابطه معني داري بين جنس و وجود درد در اين مطالعه پيدا شد (05/0p<). در بين 97 دندانپزشك مورد بررسي تنها 32% هيچ گونه مشكل اسکلتي عضلاني را گزارش نکردند. به طور كلي، شايع ترين علامت، درد ناحيه گردن (6/66% در مردان و 4/60% در زنان) بود و پس از آن كمر درد در مردان (9/22%) و درد ناحيه مچ دست در زنان (50%) در رده دوم قرار داشت. در اين مطالعه علايم موجود ارتباط آماري معني داري با مدت اشتغال به كار، ساعات كار در طول هفته و دست غالب نشان ندادند. همچنين مجموعاً،
3/11 درصد موارد در اثر بروز مشكلات اسكلتي ـ عضلاني مجبور به ترك موقت كار شده بودند.
نتيجه گيري: دندانپزشكان معمولاً از دردهاي اسكلتي ـ عضلاني شكايت داشتند. در طي كار دندانپزشكان با وضعيت هاي كاري نامناسب و طولاني مدت، بار عضلاني استاتيك زياد در ناحيه گردن، پشت و اندامها مواجهند كه اين حالات باعث افزايش احتمال بروز مشكلات مي شود. بنابراين به نظر مي رسد افزايش تغيير وضعيت هاي كاري به طور متناوب و كاهش فعاليت عضلاني استاتيك، در كاهش احتمال خطر بروز مشكلات اسكلتي ـ عضلاني دندانپزشكان موثر باشد.