چکیده
زمينه واهداف: اختلالات سلسله اعصاب خودكار در بيماران مبتلا به پاركينسون ايديوپاتيك ناشايع نيست. شيوع كلي درگيري اعصاب خودكار از 76 تا 93 درصد درمطالعات مختلف برآورد شده است.
روش بررسي: در اين مطالعه تعداد 28 نفر از بيماران مبتلا به پاركينسون ايديوپاتيك به طور تصادفي انتخاب شدند و با گروه شاهد از نظر علامت و تظاهرات باليني درگيري اعصاب خودكار وحساسيت رفلكس كاروتيد و پاسخ سمپاتيك پوستي(SSR) مورد مقايسه قرار گرفتند.
يافته ها: مطالعه ما نشان مي دهد كه علايم و نشانه هاي درگيري سلسله اعصاب خودكار در بيماران مبتلا به پاركينسون نسبت به گروه شاهد شايع تر است. در مورد علايمي چون يبوست، تاري ديد، ناتواني جنسي و تكرر ادراري تفاوت ها از نظر آماري معني دار بودند(05/0p<). ميزان ضربان قلبي ارتوستاتيك در حالت درازكش و نشسته نشان داد كه پاسخ طبيعي در تعداد كمتري از بيماران پاركينسون مشاهده مي شود وتفاوت مشاهده شده نيز ازنظر آماري معني دار بود.
بررسي رفلكس كاروتيد نيز نشان مي دهد كه پاسخ دهي گيرنده هاي فشاري به عمل مكش گردني كه موجب تحريك آنها مي شود، در بيماران مبتلا به پاركينسون ضعيف تر است. نتايج بررسي پاسخ سمپاتتيك پوستي در مطالعه ما نشان مي دهند كه در بيماران پاركينسوني نسبت به گروه شاهد اين رفلكس دچار اختلالات بيشتري است.
نتيجه گيري: از اين مطالعه چنين استنباط مي شود كه علايم وشكايات مربوط به اعصاب خودكار در بيماران مبتلا به پاركينسون تاحدود قابل توجهي شايع هستند. اين درگيري ها نبايد هميشه به عنوان عارضه دارو در نظر گرفته شوند.