چکیده
زمينه و اهداف: بيماري پمفيگوس ولگاريس شايع ترين شكل پمفيگوس در سرتاسر جهان از جمله ايران است كه در صورت عدم تشخيص و درمان بموقع در 100 درصد موارد منجر به مرگ مي شود. بيماري به صورت تاول‌هاي مزمن پوست و سطوح مخاطي تظاهر مي‌كند. درمان اين بيماري هميشه مورد تحقيق و بحث بوده است. هدف از اين بررسي، مقايسه اثر درمان كلاسيك (كورتون خوراكي+ ايموران خوراكي) با روش درمان پالس سيكلوفسفاميد و پالس كورتيكواستروييد است.
روش بررسي: اين مطالعه بر اساس كارآزمايي باليني شاهد دار تصادفي با ماهيت طولي انجام گرفت. در اين بررسي ما تصميم گرفتيم دو روش فوق را با هم مقايسه كنيم. انتخاب بيماران به صورت تصادفي بود. اين تحقيق بيماران را از مهرماه 1375 لغايت آبان ماه 1381 مورد مطالعه قرار داد . نتايج درماني و عوارض مربوطه پس از 4 ماه مقايسه شدند.
يافته ها: از 60 بيمار درمان شده به روش كلاسيك 37 بيمار (4/61%( بهبودي كامل، 16 بيمار (7/28%) بهبودي نسبي و 6 بيمار (8/10%) عدم بهبودي داشتند. از 25 بيمار درمان شده به روش پالس 24 نفر (96%) بهبودي كامل و يك بيمار (4%) عدم بهبودي داشتند. اغلب بيماران در گروه سني 50-40 سال بودند. ميانگين مدت زمان بستري در بيماران گروه كلاسيك 5/8 42 روز و در بيماران گروه پالس تراپي 116 روز بود. عوارض جانبي در گروه دوم كمتر بود و مرگ مشاهده نشد.
نتيجه گيري: با استفاده از روش‌هاي آماري به اين نتيجه رسيديم كه درمان پالس مؤثرتر بوده و عوارض كمتري داشته است. همچنين طول مدت بستري بيماران با روش پالس كمتر بود. براساس اين بررسي پيشنهاد مي‌شود كه درمان پالس در تعداد بيشتري از بيماران مبتلا به پمفيگوس استفاده و نتايج دراز مدت آن در مطالعات آينده نگر بررسي شود.