چکیده
زمينه و اهداف: پارگي ديافراگم غالباً با آسيب‌هاي شديد توأم است. تظاهر تأخيري با فتق و اختناق احشا مي‌تواند تهديد كنندة حيات باشد. هدف اين مطالعه توصيفي، شناسايي راهبرد‌هاي تشخيصي در پارگي ديافراگم است.
روش بررسي: پرونده‌هاي پزشكي 117 بيمار كه از سال 1372 تا 1381 در بيمارستان امام خميني تبريز با پارگي ديافراگم پذيرش شده بودند از نظر نوع آسيب، روشهاي تشخيصي، آسيب اعضاي همراه، يافته‌هاي حين جراحي، از كار افتادگي و مرگ و مير بررسي شدند.
يافته‌ها: بيماران دچار پارگي ديافراگم (101 مذكر و 16 مؤنث)، 41 مورد آسيب غير نافذ، 74 مورد آسيب نافذ و 2 مورد تروماي پزشكزاد داشتند. در آسيب غيرنافذ ديافراگم سمت چپ 2/73 درصد، سمت راست 4/24 درصد و دو طرفه 4/2 درصد موارد دچار پارگي شده بود. تشخيص تأخيري در 6 بيمار (5%)، تشخيص قبل از عمل در 43 بيمار (37%) و طي عمل جراحي در 74 بيمار (63%) داده شد. كبد (46/38%)، طحال (04/35%) و كولون (98/5%) شايع‌ترين آسيب‌هاي همراه پارگي ديافراگم بودند. تعداد 16 بيمار (14%) به علت آسيب‌هاي همراه فوت كردند.
نتيجه‌گيري: بررسي تشخيصي با پرتو نگاري در بيماران در معرض خطر حايز اهميت است. لمس يا مشاهده هر دو ديافراگم در حين جراحي، هنگامي كه قبل از عمل مورد شك نبوده‌اند، اهميت زيادي پارگي هاي ديافراگم در شناسايي اين آسيب‌ها دارد.