چکیده
زمينه و اهداف: اغلب بيماراني که مبتلا به کمر درد يا راديکوپاتي ناشي ازفتق ديسک بين مهره اي هستند، خود به خود و بدون دخالت جراحي بهبود مي يابند. ولي تعداد کمي از آنان نياز به جراحي پيدا مي کنند. يکي از روشهاي جراحي در اين بيماران ديسککتومي استاندارد است. اين نوع عمل جراحي ممکن است همراه با عوارضي نظير عود فتق ديسک، بي ثباتي ستون فقرات، عفونت، تشکيل اسکار در فضاي اپيدورال، آراکنوييديت و هماتوم اپيدورال باشد. برخي از اين عوارض نياز به عمل جراحي مجدد دارند. در اين مقاله بيماراني را که به دنبال ديسککتومي استاندارد اوليه نياز به عمل جراحي مجدد پيدا کرده اند، مورد بررسي قرار داده ايم.
روش بررسي: از بهمن ماه 1375 لغايت شهريور 1382 تعداد 1136 مورد ديسککتومي استاندارد در بيمارستان شهداي تبريز صورت گرفته است. از اين بيماران 36 نفر بيش از يک بار تحت عمل جراحي قرار گرفته اند. تعداد 33 بيمار دو بار و 3 بيمار سه بار مورد عمل واقع شده اند. با توجه به گرافي هاي قبلي و شرح عمل جراحي و گرافي هاي جديد و يافته هاي عمل جديد، علل عمل مجدد را در اين بيماران مشخص کرديم.
يافته ها: از اين بيماران7/52 درصد مرد و3/47 درصد زن بودند. فاصله متوسط بين عمل اول و دوم 8/28 ماه و بين عمل دوم وسوم 6/11 ماه بود. شايع ترين ضايعه اي که نياز به عمل مجدد داشت، فتق ديسک در فضاي مجاور(2/28%) و سپس عود فتق در همان فضا (7/23%) بود. با ترتيب کمتر شايع بي ثباتي ستون فقرات، آراکنوييديت، عفونت اپيدورال وهماتوم اپيدورال عوامل نياز به عمل مجدد بودند.
نتيجه گيري: عمل جراحي با روش مناسب و توجه به برخي از نکات مي تواند موجب بهبود نتايج ديسککتومي استاندارد شود و نياز به جراحي مجدد را کاهش دهد.