چکیده
زمینه و اهداف: شکستگی های استابولوم به دلیل آناتومی پیچیده، و دشوار بودن دسترسی جراحی به محل شکستگی یک چالش مهم می باشند. ارزیابی مناسب و طراحی جراحی برای رسیدن به جااندازی آناتومیک سطح مفصلی و فیکساسیون پایدار حلقه لگنی ضروری است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج دو اپروچ جراحی قدامی و خلفی در شکستگی های استابولوم می باشد.
مواد و روش ها: دریک مطالعه توصیقی تحلیلی 77 بیمار با شکستگی های استابولوم مورد ارزیابی قرار گرفتند. این بیماران از طریق دو اپروچ جراحی ایلئواینگوینال (قدامی) و کوخر (خلفی) درمان شده بودند. جااندازی آناتومیک با استفاده از روش های تصویر برداری رادیوگرافی و سی تی اسکن تعیین شد. عملکرد مطلوب بیماران با امتیاز Merle d’Aubigné صورت گرفت.
یافته ها: 77 بیمار شامل 55 مرد (4/71%) و 22 زن (6/28%) با میانگین سنی 39 سال مورد مطالعه قرار گرفتند. ریداکشن آناتومیک بر اساس تصویربرداری در اپروچ ایلئواینگوینال در 5/93% و در اپروچ کوخر در 9/83% بوده است. مهمترین عوارض، هتروتوپیک اسفیکان در یک بیمار که با هردو اپروچ درمان صورت گرفته بود و فلج عصب سیاتیک در 3 مورد (8/3%) در شکستگی های ستون خلفی وجود داشت که با اپروچ خلفی درمان شده بودند.
نتيجه‌گيري: در پیامد بالینی بیماران در دو روش درمانی تفاوت چندانی وجود ندارد. هرچند که ارزیابی قبل از جراحی در تعیین محل آناتومیک درگیری نقش مهمی را در انتخاب اپروچ توسط جراحان دارد. محل قرارگیری قطعات داخل مفصل مهمترین عامل در انتخاب اپروچ جراحی است در موارد قرارگیری در قمست قدامی، اپروچ قدامی و در موارد قرارگیری خلفی، اپروچ خلفی جهت خارج کردن قطعات مناسب می باشد.