چکیده
زمينه و اهداف: شيوع مقاومت داروئي در بيماري سل يك نگراني عمده بهداشتي در جهان مي باشد. اين امر ممكن است باعث تأخير در منفي شدن خلط بيماران اسمير مثبت گردد. هدف از اين مطالعه، بررسي بيماران اسمير مثبت و تأثير مقاومت احتمالي داروئي درسرعت منفي شدن خلط مي باشد.
مواد و روش¬ها: در يك مطالعه آينده نگر به مدت 2 سال (سال¬هاي 1386-1385) كليه بيماران با سل ريوي اسمير مثبت (90 مورد) در مركز سل و بيماريهاي ريوي تبريز مورد مطالعه قرار گرفتند. خلط بیماران (هم اسمير و هم كشت) در شروع درمان، پانزدهمین روز و سپس ماهانه به مدت شش ماه پس از شروع درمان استاندارد چهار داروئي (ايزونيازيد-ريفامپين-اتامبوتول-پيرازيناميد) بررسي شده و نتايج حاصله مورد آناليز واقع گرديد. بررسی مقاومت دارویی در محیط کشت لونشتاین جانسون با روش نسبی صورت گرفته است.
يافته¬ها: در مجموع تعداد 90 بيمار (43 زن-47 مرد) وارد مطالعه شدند. متوسط زمان منفي شدن اسمير یک و نیم ماه و منفي شدن كشت يك ماه بود. يك مورد مقاوم به داروهاي ايزونيازيد و ريفامپين و استرپتومايسين وجود داشت كه پس از 6 ماه داروهاي رده دوم براي وي شروع شد. در تعداد 4 مورد ديگر، اسمير آنها تا 6 ماه مثبت باقي ماند ولي كشت منفي بود. پس از ماه 7 اسمير آنها منفي شد.
نتيجه¬گيري: در طی 2 سال صرفاً یک مورد مقاومت چند دارویی تشخیص داده شد و میزان مقاومت در شهرستان تبریز پایین است و به همين جهت سرعت منفي شدن خلط در بيماران در سطح مورد انتظار مي¬باشد. معضل مقاومت دارویی در جهان و امکان تشخیص در کشورمان، ضرورت بيماريابي و درمان مناسب را جهت بهبود وضع موجود نشان مي دهد.