چکیده
زمینه و اهداف: دفورمیتی زانو مرتبط با استئوآرتریت یکی از شایعترین شکایت های مراجعه کننده به جراحان ارتوپدی است. استئوتومی فوقانی تیبیا یکی از روش های درمانی پذیرفته شده برای استئوآرتریت داخلی زانو با دفورمیتی واروس است. روش های استئوتومی قسمت فوقانی تیبیا شامل استئوتومی گوه باز و گوه بسته می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج روش های استئوتومی در بیماران مبتلا به دفورمیتی ژنوواروم است.
مواد روش ها: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی، 32 بیمار با دفورمیتی ژنوواروم (42 زانو) مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران بر اساس سن و جنس همسان شده در دو گروه مورد بررسی قرار گرفتند. سپس با استئوتومی گوه باز و گوه بسته درمان شده و برای مدت 6 ماه بعد از جراحی مورد پیگیری قرار گرفتند و با یکدیگر مقایسه شدند.
یافته ها: 32 بیمار مبتلا به دفورمیتی ژنوواروم (10 مورد (2/31%) دو طرفه) شامل 25(2/87%) زن و 7 (8/21%) مرد مورد مطالعه قرار گرفتند. شیوع عوارض بعد از جراحی استئوتومی گوه باز و گوه بسته مشابه بود (5/12%). رضایتمندی کلی بیماران از روش گوه باز 5/87% و گوه بسته 75% بود. مهمترین عارضه در روش گوه باز شکستگی داخل مفصلی و در روش گوه بسته فلج عصب پرونئال بود. از نظر مدت جراحی، مدت توانایی تحمل وزن و برگشت به فعالیت روزانه بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری (001/0>p) وجود داشت. در سایر پارامترها شامل اصلاح زاویه واروس و امتیاز Lysholm and the Tegner Activity و اندکس Insall Salvati تفاوتی وجود نداشت.
نتيجه‌گيري: نتایج این مطالعه نشان می دهد که در پیامد بالینی بیماران بین دو روش استئوتومی تفاوتی وجود ندارد و هر دو روش در نتایج درمانی نهایی موفق هست با این حال مزایای روش استئوتومی گوه باز نسبت به بسته از نظر کمتر بودن عوارض عصبی و سیر بهبودی سریع تر بیماران و رضایتمندی بیشتر بیماران برتری دارد.