چکیده
زمینه و اهداف: اهميت باليني هيپرگليسمي در کودکان بد حال غير ديابتي بخوبی مشخص نشده است. مطالعات اخیر نشان داده اند که هيپر گليسمي در کودکان بد حال با مرگ ومیر رابطه دارد. هدف این مطالعه بررسی نقش هیپرگلیسمی در ميزان مرگ و مير کودکان بد حال و رابطه آن با سیستم امتیاز دهی PRISM می باشد.
مواد و روش¬ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی و مقطعی کليه کودکان بستری در PICU بيمارستان کودکان تبريز در طي سالهای 89-1388 مورد بررسی قرار گرفتند. قند خون بزرگتر يا مساوي 150 در دونوبت بعنوان هيپرگليسمي در نظر گرفته شد. ميزان شدت بدحالي بر اساس PRISM-III تعیین گردید.
یافته¬ها: در این مطالعه 213 پسر(8/58%) و 149 دختر (2/41%) با میانگین سنی 3/28 ماه (5/1 ماهه تا 13 ساله) مورد بررسی قرار گرفتند. میزان موارد مرگ (001/0=P) و نیاز به تهویه ی مکانیکی (02/0= P) در میان کودکان دچار هیپرگلیسمی بیشتر و میانگین سنی آنها (5/24 ماه) کمتر از بیماران فاقد هیپرگلیسمی (3/37 ماه) بود (002/0=P). حساسیت امتیاز دهی PRISM در این مطالعه برای مرگ ومیر کودکان بستری در بخش مراقبت های ویژه برابر 81% با point off Cut برابر 5/9 محاسبه شد
نتیجه¬گیری: افزایش قند خون کودکان بستری در بخش مراقبت های ویژه نقش اساسی را در مرگ ومیر و پیش آگهی این کودکان دارد. امتیاز PRISM حساسیت خوبی را در پیش بینی کودکان در معرض خطر دارد و هماهنگی و ارتباط قوی با هیپرگلیسمی و مرگ ومیر کودکان بدحال دارد.