چکیده
زمینه و اهداف: فلج مغزی همی پارزی، آسیب بیشتر یک سمت بدن در نتیجه اختلالی غیرپیشرونده در مغز نابالغ است. هدف این مطالعه مقایسه تأثیر روشهای درمانی حرکت درمانی همراه با محدودیت و واقعیت مجازی بر عملکرد اندام فوقانی کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پارزی بود.
مواد و روش¬ها: تعداد 24 کودک فلج مغزی همی پارزی از جامعه در دسترس در یک کارآزمایی بالینی تصادفی در 3 گروه 8 نفره بررسی شدند (واقعیت مجازی، حرکت درمانی همراه با محدودیت و کنترل). برنامه درمانی شامل جلسات 5/1 ساعته، یک روز در میان و به مدت4 هفته بود. ارزیابی توسط ابزار کفایت حرکتی برواینینکس- اوزرتسکی و فعالیت حرکتی کودکان، قبل، بعد و3 ماه پس از اتمام مداخلات صورت گرفت. انتخاب تصادفی نمونه ها و تحلیل داده ها با آزمون آنالیز واریانس در تکرار مشاهدات توسط نرم افزارSPSS-16 در سطح معناداری 05/0 انجام گردید.
یافته¬ها: آنالیز اطلاعات ابزارهای ارزیابی حاکی از این مطلب بود که اختلاف آماری معناداری بین گروه¬های واقعیت مجازی و حرکت درمانی همراه با محدودیت در جلسه پس از درمان از لحاظ میانگین سرعت و مهارت اندام فوقانی (واقعیت مجازی: 23/0±22/1، حرکت درمانی همراه با محدودیت: 37/0±35/1) وجود نداشت. در آنالیز اطلاعات جلسه پیگیری نیز اختلاف معنادار آماری بین جلسات پس از درمان و پیگیری در هر سه گروه مطالعه وجود نداشت.
نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه می¬توان روش های درمانی واقعیت مجازی و حرکت درمانی همراه با محدودیت را به عنوان روشهایی جایگزین برای یکدیگر جهت بهبودی عملکرد اندام فوقانی کودکان مبتلا به فلج مغزی همی پارزی در نظر گرفت.