چکیده
زمينه و اهداف: براي تعيين بقاي بيماران سيروتيك شاخص هاي مختلفي مانند Child – Pugh score و MELD Score استفاده مي شوند. اما به جهت اينكه هركدام داراي مشكلاتي هستند اخيراً نقش پيش بيني كنندگي سديم در رابطه با بقاي اين بيماران مورد توجه قرار گرفته است. هدف از اين مطالعه تعيين نقش غلظت سديم، در پيش بيني ميزان بقاي بيماران مبتلا به سيروز كبدي مي باشد.
مواد و روش ها: در اين مطالعه توصیفی -تحليلي 106 بيمار مبتلا به سيروز جبران نشده واجد معيارهاي ورود به مطالعه كه طي 9 ماه به بیمارستان امام رضاي دانشگاه علوم پزشکی تبريز مراجعه كرده بودند مورد بررسي قرار گرفتند. بيماران كه همگي در ابتداي پژوهش زنده بودند طي يكسال و به فواصل سه ماهه مورد پيگيري قرار گرفتند و وضعيت بقا يا عدم بقاي آنها ثبت گرديد.
يافته ها: ميانگين سطح سرمي سديم در بيماران زنده meq/l22/4 ± 64/141 و در بيماران فوت شده meq/l 18/5 ± 66/137 بود (P < 0.001).
بررسي سطوح مختلف سديم سرم برحسب وضعيت بيماران نشان داد كه مقادير پايين سديم بيشتر به افراد فوت شده تعلق داشت بطوريكه در سديم سرمي كمتر از meq/l 130 ، 7/85 درصد از بيماران فوت كرده بودند.
در بين بيماران مورد مطالعه سطح سديم meq/l 5/132 داراي حساسيتي معادل 83 درصد بود و در سطح سرمي سديم 125،حساسيت به 100 درصد رسيده بود.
نتيجه گيري: سطح سرمي سديم، علاوه بر ساير شاخص هاي موجود به عنوان يك شاخص مستقل در پيش بيني بقاي بيماران سيروز جبران نشده كبدي مفيد واقع مي شود و به نظر مي رسد افزودن آن به MELD Score قدرت پيش بيني آنرا افزايش مي دهد.