چکیده
زمينه و اهداف: درمورد درمان مناسب براي شكستگي هاي ديستال راديوس با جابجايي شديد و ناپايدار اختلاف نظر وجود دارد. درمان جراحي جا اندازي باز و فيكساسيون داخلي تبعاتي مانند بريدگي عناصر كپسولي وساير عوارض را در پي دارد. در مقابل درمانهاي غير تهاجمي اين نوع شكستگي موجب آسيب بافت نرم نمي شوند و با تهاجم كمتري همراه هستند. علاوه بر اين با توجه به اينكه اين روشها قدرت تصحيح بالا و هزينه كمتري دارند مورد توجه جراحان استخوان و مفاصل قرار دارند. در اين مطالعه نتايج روش Pin-Plasterبه عنوان يكي از درمانهاي جراحي شكستگي تيپ C ديستال راديوس مورد بررسي قرار گرفته است.
مواد و روش ها: در يك مطالعه از نوع Case series ، 23 بيمار (16 مرد و 7 زن) كه دچار شكستگي ديستال راديوس تيپ C تقسيم بندي AO بودند ودر سالهاي 1388-1387 به بيمارستان شهداي تبريز مراجعه كرده بودند و تحت درمان با روش Pin-Plaster قرار گرفتند، تحت مطالعه واقع شدند. بيماران قبل از عمل و بعد از عمل و به فاصله 6 ماه بعد از عمل تحت مطالعه راديولوژيك (گرافي رخ و نيمرخ) قرارگرفتند. معيارهاي خروج از مطالعه شامل گذشت بيش از 10 روز از زمان آسيب، وجود تخريب سطح مفصلي قبلي، شكستگي غير از تيپ C تقسيم بندي AO، وجود انديكاسيون جا اندازي باز وپلاك گذاري و عدم تمايل بيمار به همكاري بود. نتايج با استفاده از آزمونT زوجي و در سطح معني داري 05/0 ≥ P مورد تحليل قرار گرفت.
يافته ها: ميانگين سني بيماران 9/43 سال بود. 12 نفر از بيماران شكستگي راديوس سمت راست و 11 نفر شكستگي راديوس سمت چپ داشتند.تعداد 9 نفر از بيماران داراي شكستگي تيپ C1 ، 10 نفر داراي شكستگي تيپ C2 و4 نفر داراي شكستگي تيپ C3 تقسيم بندي AO بودند. بررسيهاي ما نشان داد كه اختلاف معني داري بين ميانگينRadial inclination ، Palmar (volar)Tilt ، Radial Length، Radial Shift و ما Intra articular Step–Off قبل و بعد ازعمل وهمچنين بين ميانگين قبل از عمل و6 ماه بعد از عمل وجود دارد(001/0 =P).
نتيجه گيري: استفاده از روش جراحي Pin-plaster در درمان شكستگي ديستال راديوس تيپ C تقسيم بندي AO مزاياي قابل توجه ازجمله قدرت تصحيح بالا، قدرت حفظ اين تصحيح طي شش ماه و هزينه پايين را دارد و براي بيمار نيز به علت امكان تحرك بيشتر، قابل تحمل بوده و قابل توصيه است.