چکیده
زمينه و اهداف: سرطان دهان يکي از سرطان هاي شايع و جزء 10 عامل اول مرگ و مير در سرتاسرجهان است. با توجه به نقش شرايط محيطي و اقليمي در ايجاد سرطان ها، انجام مطالعات اپيدميولوژيک يک ضرورت است. از اين رو مطالعه اي با هدف تعيين فراواني ده ساله موارد ابتلا به سرطان دهان، در بيماران ارجاع داده شده به مراکز آموزش درماني امام رضا در تبريز انجام شد.
مواد و روش ها: مطالعه اي توصيفي – تحليلي و گذشته نگر بر روي پرونده 256 بيمار مبتلا به سرطان دهان صورت گرفت. ابتدا اطلاعات فردي، باليني و هيستوپاتولوژيک مورد نياز استخراج گرديد. داده هاي به دست آمده توسط نرم افزار آماري SPSS.15 و با استفاده از روشهاي آماري توصيفي، آزمون رابطه مجذور کاي، يو من ويتني و ضريب همبستگي اسپيرمن مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: کارسينوم سلول سنگفرشي (79%) شايعترين بدخيمي بود. پس از آن بدخيمي هاي غدد بزاقي 6/13 درصد و سارکوماها 3 درصد موارد را شامل مي شدند. نسبت مرد به زن 46/2 به 1 و ميانگين سن مردان 54/16 ±29/61 و ميانگين سن زنان 54/17 ±73/57 سال بود. شايعترين محل ابتلا زبان (30%) و بعد از آن لب (28%) بود. 8/95 درصد موارد کارسينوم سلولهاي سنگفرشي، داراي درجه ميکروسکوپي I بوده و سن با درجه ميکروسکوپي رابطه معکوس معني داري داشت (05/0P<).
نتيجه گيري: الگوي سرطان دهان در مطالعه حاضر مشابه ساير مطالعات بود. نسبت مرد به زن و نيز ميانگين سن مبتلايان در طول سالهاي مورد مطالعه افزايش يافته بود.