چکیده
زمينه و اهداف: چسبندگي هاي داخل شكمي عارضه اي شايع پس از اعمال جراحي شكم هستند. چسبندگي هاي شكمي پس از جراحي مي توانند باعث انسداد روده اي، درد لگن يا نازايي شوند. عوامل مختلفي بطور تجربي و باليني در جهت كاهش چسبندگي هاي داخل شكمي مورد آزمايش قرار
گرفته¬اند. اعتقاد بر اين است كه استاتين ها مي¬توانند در اين زمينه نقش داشته باشند. لووستاتين يك داروي شناخته شده در اين گروه مي باشد. هدف از اين مطالعه بررسي تاثير لووستاتين داخل صفاقي بر چسبندگي هاي داخل شكمي پس از جراحي در موش است.
مواد و روش ها: در يك مدل تجربي كارآزمايي باليني، ما 20 موش نر با وزن 250 تا 300 گرم را بررسي نموديم. اين موش ها بطور تصادفي به دو گروه ده تايي تقسيم شدند. موش هاي گروه 1 (گروه شاهد) تنها 10 ميلي ليتر نرمال سالين 9/0% داخل صفاقي دريافت كردند، در حاليكه در گروه 2 محلول لووستاتين، mg/kg 30 در 10 ميلي ليتر نرمال سالين 9/0% را بصورت داخل صفاقي استفاده نموديم. تعداد باندهاي فيبروتيك و قدرت آنها و نيز امتياز چسبندگي بين دو گروه هفت روز پس از لاپاراتومي اوليه مقايسه شد. سطح سرمي اوره، كراتينين، Aspartate transaminase (AST)،Alanine transaminase ((ALT،Alkaline phosphatase ALk-P)) و بيلي روبين توتال نيز در انتهاي مطالعه اندازه گيري شد.
يافته ها: 20 موش نر بررسي شدند. لووستاتين داخل صفاقي بطور چشمگيرتري از نرمال سالين در گروه شاهد تعداد باندهاي فيبروز را كاهش داد (52/0±60/0 در برابر 52/0±60/1، 001/0>p). مشابه همين نتايج در مود شدت چسبندگي ها بدست آمد (42/0±20/0 در برابر 53/0±50/1، 001/0>p). در بررسي امتياز كلي چسبندگي، لووستاتين مجددا از نرمال سالين موثرتر بود (79/0±80/0 در برابر 88/0±10/3، 001/0>p). پارامترهاي اندازه گيري شده سرمي بجز سطح AST كه در گروه مورد بيشتر بود (88/35±60/214 در برابر 23/29±60/161 ميلي گرم در دسي ليتر، 001/0>p) در دو گروه تفاوت نداشت.
نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه تجويز داخل صفاقي محلول لووستاتين با دوز 30mg/kg در 10 سي سي نرمال سالين بطور موثري باعث كاهش تعداد باندهاي چسبنده و قدرت چسبندگي داخل شكمي بعد از لاپاراتومی مي شود. با اين وجود بايستي درنظر داشت كه سطح سرمي افزايش يافته AST نيز در گروه مورد مشاهده شد. بنابراين جهت تعيين دوزاژ موثر با كمترين ميزان عوارض نيازمند انجام مطالعات بعدي هستيم.