مقايسه تجويز قبل از عمل اوندانسترون و دگزامتازون در پيشگيري از تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحي گوش مياني

چکیده

زمينه و اهداف: تهوع و استفراغ عارضه اي است که پس از بيهوشي و جراحي ديده مي¬شود. بيماراني که تحت جراحي هاي گوش مياني قرار مي¬گيرند در معرض خطر بالاتري از تهوع و استفراغ هستند. اين عارضه مي¬تواند نتايج اعمال گوش مياني را برهم زند. داروهاي مختلفي جهت جلوگيري و درمان تهوع و استفراغ در بيماران کانديداي جراحيهاي گوش مياني تحت بررسي قرار گرفته‌اند. هدف از اين مطالعه مقايسه اوندانسترون و دگزامتازون وريدي در اين زمينه است. مواد و روشها: در يک کارآزمايي باليني تصادفي دوسوکور، 219 کانديداي جراحي گوش مياني به طور تصادفي در سه گروه P, D, O در مرکز آموزشی – درمانی امام رضا (ع) تبريز بررسي گرديدند. پيش از القاء بيهوشي در بيماران گروه O، اوندانسترون (4 ميلي‌گرم وريدي)، در بيماران گروه D، دگزامتازون (8 ميلي گرم وريدي) و در گروه P، پلاسبو تجويز شد. ميزان بروز تهوع و استفراغ و نيز شدت آن براساس سيستم امتيازدهي Bellville طي 24 ساعت اول پس از جراحي تعيين و بين سه گروه مقايسه شد. يافته‌ها : طي ساعت 8-2 و 16-8 پس از عمل، ميزان تهوع و استفراغ در گروه پلاسبو به طور معني‌داري بيشتر بود (001/0>(p. نتايج مشابهي در زمينه شدت تهوع و استفراغ ثبت شد. نتيجه گيري: اوندانسترون و دگزامتازون وريدي هر دو نسبت به دارونما جهت کنترل تهوع و استفراغ پس از عمل گوش مياني مؤثر هستند. دگزامتازون به طور معني‌داري بهتر از اوندانسترون است.