چکیده
زمينه و اهداف: بيماري پمفيگوس يك بيماري تاولي داخل اپيدرمي خود ايمن است كه در صورت عدم درمان مي تواند كشنده باشد. واكنش اتوآنتي باديها عليه دسموزوم ها مكانيسم پاتوژنيك شناخته شده اي است كه پوست و غشاهاي مخاطي را درگير مي‌كند. اقوام درجه اول مبتلايان به پمفيگوس ولگاريس، احتمال بيشتري براي بروز آنتي بادي هاي در گردش خون پمفيگوس ولگاريس نسبت به افراد عادي دارند.
مواد و روش‌ها: از تعداد 70 بيمار مبتلا به پمفيگوس ولگاريس مراجعه كننده به درمانگاه پوست و يك نفر از فاميل درجه اول به ازاي هر بيمار، آزمايش ايمونوفلورسانس غيرمستقيم جهت بررسي تيتر آنتي بادي پمفيگوس ولگاريس به عمل آمد. از 70 بيمار پوستي مراجعه كننده به درمانگاه پوست، با تشخيص هايي غير از پمفيگوس ولگاريس و بدون سابقه فاميلي بيماري فوق، به عنوان گروه شاهد، تست مذكور انجام گرفت. نتايج بدست آمده از بيماران و بستگان درجه اول آنان با نتايج بدست آمده از گروه شاهد مورد مقايسه قرار گرفت.
يافته ها: ميانگين سن بيماران 57/12±14/41 سال، ميانگين سن اقوام درجه اول بيماران و افراد گروه كنترل به ترتيب 43/15±04/39 و 51/13±61/36 سال بود. 14/57% بيماران زن و 86/42% مرد بود ولي رابطه معني داري بين جنسيت بيماران و شيوع بيماري ديده نشد (23/0=P). تست ايمونوفلورسانس غيرمستقيم در 29/94% از بيماران و 43/11% بستگان درجه اول بيماران مثبت گزارش گرديد كه در مقايسه با گروه كنترل رابطه معني داري ديده شد.
نتيجه گيري: آنتي باديهاي در گردش خون پمفيگوس ولگاريس در اقوام درجه اول بيماران، بيشتر از افراد عادي است.