چکیده
زمينه و اهداف: با توجه به نامشخص بودن فراواني، مشخصات دموگرافيك، و علائم باليني و آزمايشگاهي روماتيسم پاليندروميك در ايران اين مطالعه انجام شد.
مواد و روش‌ها: در اين مطالعه آينده نگر افراد مبتلا به آرتريت متناوب توسط يك روماتولوژيست ويزيت شده و پس از رد ساير علل آرتريت متناوب نظير آرتروپاتي‌هاي ناشي از كريستال، اسپونديلو آرتروپاتي‌هاي سرو‌نگاتيو، بيماري بهجت و غيره و در صورت وجود معيارهاي Pasero و Barbieri تشخيص روماتيسم پاليندروميك گذاشته شد و سپس اين بيماران حداقل به مدت يک سال پيگيري شدند.
يافته ها: از 1225 بيمار مبتلا به آرتريت التهابي 34 نفر (8/2%) مبتلا به روماتيسم پاليندروميک بوده، نسبت مبتلايان به روماتيسم پاليندروميک به آرتريت روماتوئيد 9/5% بود. فاصله زماني بين اولين حمله آرتريت و تشخيص 7/4 سال بود. در بيش از نصف بيماران (58%) سن شروع بيماري در 45-20 سالگي بود. نسبت مرد به زن 1:8/1 بود. در 33 بيمار حملات مونو يا اوليگوآرتيكولر بود. شايعترين مفاصل مبتلا زانو و PIP ها بودند. مدت حمله فقط در 2 بيمار بيش از 5 روز طول كشيد. RF، anti-CCP و ANA به ترتيب در 13 (37%) ، 20 (57%) و 3 (7/13%) بيمار مثبت بودند.
نتيجه گيري: مشخصات دموگرافيک، باليني و آزمايشگاهي روماتيسم پاليندروميک در بيماران ما از برخي جهات با مطالعات مشابه از ساير کشورها متفاوت است.