چکیده
زمينه و اهداف: ميزان بازشدن دهان فاکتور مهمي در بسياري از شرايط کلينيکي مي باشد و مي تواند جهت مديريت درمان بيماران استفاده شود. براي تشخيص کاهش بازشدن دهان لازم است که ميزان بازشدن طبيعي دهان در يک جمعيت مشخص باشد. هدف از اين مطالعه استفاده از انگشتان دست افراد به عنوان شاخص ميزان طبيعي بازشدن دهان در دانشجويان دانشکده دندانپزشکي دانشگاه علوم پزشکي تبريز در سال 1387 بوده است.
مواد و روش‌ها: 150 دانشجوي دندانپزشکي (19 تا 47 سال، با ميانگين سني 10/8 ±94/27 سال) در اين مطالعه مورد معاينه قرار گرفتند و به دو گروه با و بدون اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي تقسيم شدند و توانايي هر کدام در قراردادن عمودي سه انگشت (اشاره، مياني و انگشتري) يا چهار انگشت (اشاره، مياني، انگشتري، کوچک) بين لبه انسيزال دندانهاي ثناياي فک بالا و پايين بررسي شد. همچنين ميزان حداکثر بازکردن دهان و پهناي سه انگشت و چهار انگشت دست راست و چپ اندازه گيري شد. داده‌هاي آماري به دست آمده به وسيله روشهاي آماري توصيفي، آزمون T و آزمون رابطه مجذور كاي و با استفاده از نرم افزار آماري SPSS مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: 74٪ افراد قادر به فروبردن سه انگشت در داخل دهان و 3/15٪ قادر به فروبردن چهارانگشت در داخل دهان بودند. 7/10% افراد قادر به فرو بردن سه انگشت در دهان نبودند. ميانگين حداکثر باز شدن دهان 6/7±87/51 ميليمتر بود.
نتيجه گيري: در محدوده مطالعه ما از انگشتان دست افراد نمي توان به عنوان شاخصي جهت بررسي ميزان بازشدن طبيعي دهان در افراد داراي علائم اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي و افراد بدون علائم اختلالات مفصل گيجگاهي- فكي استفاده كرد.