چکیده
زمينه و هدف: بيماران با اختلالات خونريزي دهنده بخاطر دريافت خون و فاکتورهاي انعقادي در معرض عفونتهاي متعددي از جمله خطر آلودگي با ويروس هپاتيت C (HCV) مي باشند. درمان هپاتيت C از اواسط دهه هاي 1990 بر پايه استفاده از اينترفرون بوده که با افزودن ريباويرين به آن و سنتز نوع طولاني اثر اينترفرون که به پگ اينترفرون موسوم است باعث بالارفتن ميزان پاسخ ويرولوژيك پايدار به حدود 50% گرديد. مطالعه حاضر با هدف بررسي ميزان پاسخدهي بيماران با اختلالات خونريزي دهنده به درمان پگ اينترفرون بعلاوه ريباورين در بيماران با اختلالات خونريزي دهنده مبتلا به هپاتيتC مزمن مراجعه کننده به كلينيك انجام گرفته است.
مواد و روش‌ها: اين مطالعه يك بررسي توصيفي تحليلي و کابردي، بدون گروه كنترل مي باشد. 40 نفر از بيماران با اختلالات خونريزي دهنده با هپاتيت مزمن C مراجعه كننده به كلينيك شيخ الرئيس طي سال 1387-1386 وارد مطالعه گرديدند. بيوپسي كبد، بعلت خطرات بالقوه اش انجام نگرفت و درمان با پگ اينترفرون ) 2aα( با دوز mg 180 در هفته و ريباويرين 1200-800 ميلي گرم در روز براي 24 تا 48 هفته شروع گرديد. EVR به منفي شدن HCV-RNA در پايان هفته 12 مدنظر قرار گرفت. اطلاعات با نرم افزارSPSS و آماره‌هاي توصيفي و آزمونهاي تحليلي (Independent t-test, repeated measure) تجزيه و تحليل شد.
يافته ها : 9/12 درصد از بيماران سابقه درمان با اينترفرون و ريباويرين داشتند. ژنوتيپ 9/21 درصد از بيماران از نوع1b، 5/37 درصد1a، 4/34 درصد3a بود و در3/6 درصد ژنوتيپ 3a و1a تواما مشاهده گرديد. ميانگين تعداد ويروس اوليه 7/1220183 Copies/ml بود كه پس از سه ماه درمان در همه بيماران به صفر رسيد (001/0P<).
نتيجه گيري: سطح پائين تر HCV RNA و وزن و سن پائين از عوامل افزايش EVR مي باشد كه برخي از آنها مانند سن پائين در مطالعه ما جزو عوامل دخيل در حصولEVR صددرصد مي‌باشند. عدم بروز عوارض شديد و جواب مناسب به ترکيب پگ اينترفرون + ريباورين صرف نظر از نوع ژنوتيپ نشان دهنده مزيت درمان با پگ اينترفرون و ريباويرين در بيماران با اختلالات خونريزي دهنده بوده و ميزان جواب اوليه به درمان بالاتر از بيماران بدون اختلالات ذکر شده مي‌باشد.