چکیده
زمينه و اهداف: درد زانوعارضه شايعي بدنبال ميله گذاري داخل مدولاي تي بيا مي باشد. چندين محل وارد كردن ميله در اين عمل توصيه شده است، ولي بهترين محل هنوز مورد بحث مي باشد. هدف از اين مطالعه، مقايسه نتايج دو نوع اپروچ ترانس پاتلار و مديال پاراپاتلار تاندون در ميله گذاري اينترامدولاري تي بيا در درمان شكستگي هاي تي بيا است.
مواد و روش‌ها: در يك كارآزمايي باليني تصادفي ، 50 بيمار با شكستگي تنه تي بيا طي مدت 16 ماه در بيمارستان شهدا تبريز مورد بررسي قرار گرفتند. ميله گذاري اينترامدولاري بعنوان روش جراحي در تمامي بيماران بكار گرفته شد كه بوسيله دو اپروچ ترانس پاتلار (گروه T) و مديال پاراپاتلار تاندون (گروه M) انجام شد. قرارگيري بيماران در هر گروه بصورت تصادفي صورت گرفت (25 بيمار در هر گروه). درد با استفاده از مقياس عيني درد و نيز محدوده حركتي زانو 2 هفته، 1، 3 و 6 ماه پس از عمل تعيين گرديد.
يافته ها: 23 بيمار مذكر و 2 بيمار مونث با سن متوسط 76/5±68/28 سال در گروه T و 21 بيمار مذكر و 4 بيمار مونث با سن متوسط 82/5±80/28 سال وارد مطالعه شدند (p بترتيب 667/0 و 942/0). دو گروه از نظر سطح تحصيلات، علت، محل و نوع شكستگي همسان بودند. متوسط امتياز درد (VAS) 3 و 6 ماه پس از جراحي در گروه T بطور معني داري بيشتر از گروه M بود (p بترتيب 013/0 و 009/0). محدوده حركتي زانو و نيز طول انسيزيون جلدي و طول بيرون مانده ميله از كورتكس قدامي تي بيا در دو گروه تفاوت معني داري نداشت.
نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه ما، هر دو اپروچ جراحي با نتايج عالي همراه هستند؛ با اين وجود، ممكن است درد در روش ترانس پاتلار بيشتر باشد. بنابراين، روش مديال پاراپاتلار تاندون در اين زمينه توصيه مي گردد.