چکیده
زﻣﻳنه و اهداف: فاکتورهاي متعددي در بروز ﺑﻳماري دژنرسانس وابسته به سن ماکولاي مرطوب دخالت دارند; عدم تعادل در وﺿﻌﻳت اﻛﺳﻳداسيون و اﺣﻳاي بدن ﻳکي از اﻳن عوامل مي باشد. هدف مطالعه حاضر ارزﻳابي احتمال وجود هاﻳپرهموﺳﻴﺴﺘﺌﻳنمي و کاهش فعاﻟﻴت پاراکسوناز در ﺑﻳماران مبتلا به دژنرسانس وابسته به سن ماکولاي مرطوب بود.
مواد و روش‌ها: اين مطالعه تحليلي روي ٤۵ ﺑﻳمار مبتلا به دژنرسانس وابسته به سن ماکولاي مرطوب مراجعه کننده به مرکز آموزشي-درماني ﻧﻴکوکاري تبرﻳز و ٤۵ فرد سالم بعنوان شاهد انجام شد. فعاﻟﻴت پاراکسوناز، هموﺳﻴﺴﺘﺌﻳن و LDL-C اکسيدشده با روش هاي اسپکتروفتومتري و ELISA مورد سنجش قرار گرفتند.
ﻳافته ها: کاهش معني داري در سطح فعاليت پاراکسوناز در گروه بيمار نسبت به گروه شاهد وجود داشت (٠۵/٠P <). اختلاف معني داري در سطوح هموسيستئين (٠۵/٠P <) و LDL-C اکسيدشده بين دو گروه مشاهده گرديد (٠۵/٠P <).
نتيجه گيري: سطوح افزايش يافته LDL-C اکسيدشده بعنوان شاخص استرس اکسيداتيو در بيماران دژنرسانس وابسته به سن ماکولاي مرطوب، ممکن است يکي از علل غلظت بالاي هموسيستئين در اين بيماران باشد. همينطور فعاليت پاراکسوناز براي پيشگيري از آسيب اکسيداتيو در اين افراد کافي بنظر نمي رسد چرا که عوامل متعددي در بروز بيماري دژنرسانس وابسته به سن ماکولاي مرطوب دخالت دارند.