چکیده
زمينه و اهداف: ضايعات اختلال دريافت بافتي اکسيژن و گلوکز سبب بروز آسيب نوروني و نشانه ها و علائم باليني عصبي گذرا مي‌گردد و در صورت طولاني شدن توقف جريان خون موجب آسيب ايسکميک برگشت ناپذير (انفارکتوس) و نقايص نرولوژيک دائمي مي‌گردد با افزايش فشار نسبي اکسيژن در هواي تنفسي مي‌تواند گزينه درماني موثري براي استروک حاد باشد. هدف از مطالعه حاضر ارزيابي نقش اكسيژن تراپي در استروكهاي ايسكميك حاد بود.
روش بررسي: در اين مطالعه 60 بيمار مبتلا به سکته ايسکميک حاد در دو گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه اول (گروه مداخله) از روز بستري تا روز سوم تحت درمان قرار مي‌گرفتند و گروه دوم (گروه شاهد) اکسيژن دريافت نمي‌کردند. stroke scaling و يافته هاي CT اسکن مغزي روز اول و روز سوم بستري بيماران دو گروه مقايسه شد.
يافته ها: از مجموع 60 نفر بيمار 27 زن و 33 نفر مرد بودند. در گروه A 16 نفر زن و 14 نفر مرد با ميانگين سني 27/15± 43/67 و گروه B 17 مرد و 13 زن با ميانگين سني 28/13±70 بودند نمره NIHSS در گروه مداخله در روز بستري ميانگين 46/13 داشت که در روز سوم بستري 03/12 رسيد. در گروه شاهد نمره NIHSS در روز بستري در محدوده ميانگين 60/13 بود که روز سوم به 06/12 رسيد (86/0P=). وهمچنين بين دريافت اکسيژن وRankin Scale بيماران ارتباط آماري معنا داري وجود نداشت. (35/0 P=) ميانگين ميزان گسترش ضايعه از روز اول تا سوم در گروه مداخله 74/39 سانتيمتر مکعب و در گروه شاهد 67/45 سانتيمتر مکعب بود. بين دريافت اکسيژن و ميانگين ميزان گسترش ضايعه ايسکميک در بيماران ارتباط وجود داشت ولي اين ارتباط به لحاظ آماري معني دار نبود (05/0 P=).
نتيجه گيري: مطالعات اخير نشان داد که اکسيژن تراپي در روزهاي اول ايسکميک استراک حاد نتايج نويد بخشي دارد ولي براي نتايج قطعي تر نياز به مطالعات وسيعتري داريم.