چکیده
زمينه و اهداف: پيشنهاد شده است که يك رابطه اپيدميولوژيك بين عفونت با هپاتيت C و ديابت نوع دو وجود دارد.. هدف از اين مطالعه بررسي شيوع عفونت هپاتيت C در بيماران با ديابت (DM) نوع دو مي باشد.
روش بررسي: در يك مطالعه توصيفي، 400 بيمار با تشخيص قطعي ديابت قندي نوع دو بررسي شدند. شرح حال و معاينه كامل در اين بيماران بعمل آمد و نمونه خون وريدي ناشتا اخذ گرديد. قند خون ناشتا و سطح سرمي تري گليسيريد و كلسترول تعيين شد. تيتر سرمي آنتي بادي بر عليه هپاتيت C به روش اليزاي نسل سوم اندازه گرديد.
يافته ها: چهارصد بيمار، 268 مرد و 132 زن با سن متوسط 36/8±87/54 سال وارد مطالعه شدند. متوسط زمان تشخيص بيماري 04/7±26/9 سال بود. سابقه مصرف سيگار در 154 (5/38%) بيمار وجود داشت. متوسط شاخص توده بدني بيماران 53/4±59/26 كيلوگرم بر مجذور متر بود. متوسط فشار خون سيستولي و دياستولي بترتيب 46/25±50/141 و 47/18±93/77 ميلي متر جيوه اندازه گيري گرديد. متوسط قند خون ناشتا و سطوح سرمي تري گليسيريد و کلسترول بترتيب 61/20±30/133، 14/112±02/229 و 66/75±53/197 ميلي گرم در دسي ليتر بود. بر اساس نتايج اليزا، 10 (5/2%) بيمار دچار عفونت با هپاتيت C بودند (1/4%-9/0% :CI95%).
نتيجه گيري: شيوع عفونت با هپاتيت C در جمعيت عمومي ايران كمتر از 1% تخمين زده مي شود. ما، شيوع بالايي از عفونت را دربيماران ديابتي نوع دو (تقريبا 5/2 برابر) پيدا کرديم.