چکیده
زمينه و اهداف: تعبيه لوله داخل تراشه جهت بازنگهداشتن راههاي هوائي وتامين راهي براي اعمال تنفس با فشار مثبت بخش مهمي از اقدامات درماني در بخش مراقبت هاي ويژه كودكان بوده و در عين حال نياز به تصميم گيري مناسب براي اختتام دارد تا هم بيمار به تنفس طبيعي و فيزيولوژيك باز گشته و هم خطر عود نارسائي تنفس وجود نداشته باشد. عوامل متعددي چون وجود ترشحات بيش از حد در مجاري تنفسي، نارسائي رفلكس سرفه، اختلالات سيستم اعصاب مركزي و... ميتوانند زمينه ساز لوله گذاري مجدد باشند. اين مطالعه با هدف بررسي فاكتورهاي خطرساز براي لوله گذاري مجدد طراحي شد.
روش بررسي: دريك مطالعه مقطعي وتحليلي از دي ماه 82 لغايت مرداد 84 دو گروه شامل 30 بيمار با خروج موفق و30 بيمار باخروج ناموفق لوله تراشه بررسي شدند. سن، جنس، بيماري زمينه اي، مدت زمان تنفس مکانيکي پيش از خارج سازي لوله و نتايج آزمايشات گازهاي خوني قبل از هر لوله گذاري و خارج سازي لوله، براي هر دو گروه استخراج، سپس با استفاده از روش آماري تي تست و مجذور کاي، عوامل زمينه ساز براي لوله گذاري مجدد در بيماران فوق مورد مقايسه قرار گرفت.
يافته ها: بررسي نشان ميدهد كه درگروه ناموفق، بيماريهاي زمينه اي عمدتا" در طبقه بندي عصبي عضلاني(شامل:آتروفي نخاعي عضلاني، سندروم گيلن-باره، ديستروفي عضلاني وميوپاتي مادرزادي) قرارداشته)0002/0 =P) و در عين حال دراين گروه درمقايسه با گروه موفق، هيپركاپنه((PaCO2>50mmHg بيشترين علت لوله گذاري مجدد بوده است (004/0 = P). مقايسه نوع اختلال تنفسي دوگروه در اولين لوله گذاري نيز هيپركاپنه را در گروه ناموفق بادرصد بالاترنشان ميدهد(001/0 = P).
نتيجه گيري: اين مطالعه نشان ميدهد كه اختلال عصبي عضلاني به عنوان بيماري زمينه اي ، مهمترين علت شكست فرايند جداسازي بيمار از ونتيلاتور وبسترساز اصلي لوله گذاري مجدد ميباشد. بنابراين در اين بيماران فرايند جداسازي بايد بصورت تدريجي و با اقدامات حمايتي نظير تخليه ترشحات و اكسيژن درماني مناسب انجام گرفته وحداقل تا 72 ساعت پس از جداسازي از نظر احتمال عود نارسايي تنفسي تحت نظر باشند.