چکیده
زمينه واهداف: ناباروري به عنوان ناتواني در حاملگي بعد از 1 سال مقاربت، بدون استفاده از هرگونه روش پيشگيري از بارداري‌تعريف مي‌شود. شايعترين علت ناباروري گزارش شده درتحقيقات مختلف عبارتند از فاكتور مردانه، فاكتور زنانه ،وجود همزمان دو فاكتور مردانه و زنانه و در نهايت ناباروري با علت ناشناخته. هدف از اين مطالعه، بررسي اپيدميولوژي‌ناباروري در پژوهشكده رويان بود.
روش بررسي: در اين مطالعه توصيفي، 2492 زوج نابارور مطالعه شدند. اين زوجها با روش نمونه‌گيري‌سيستماتيك از بين مراجعه كنندگان به پژوهشكده رويان در فاصله سالهاي 1380-1374 انتخاب شدند. اطلاعات دموگرافيك و روشهاي تشخيصي موجود در پرونده بيماران، در پرسشنامه ثبت و نتايج با نرم‌افزار آماري SPSS 11.5 آناليز شد.
يافته ها: در اين مطالعه، فراواني ناباروري اوليه و ثانويه به ترتيب 1/90% و 9/9% بود. در ميان 2492 زوج، 5/50% فاكتورمردانه، 6/28% فاكتور زنانه،
6/11% هر دو فاكتور مردانه و زنانه را داشته و در 3/9% از زوجها علت ناباروري مشخص نبود (ناباروري با علت ناشناخته). نتايج نشان داد كه3/32% مردان، اسپرموگرام نرمال 6/23% مردان آزوسپرمي و 3/40% اختلال اسپرم داشته و 8/3% قادر به جمع آوري نمونه جهت بررسي مايع مني نبودند. در ميان زنان، فاكتورهاي ناباروري عبارت بودند از: فاكتور تخمداني (36/20%)، فاكتورلوله‌اي (64/12%)، فاكتور رحمي (13/4%)، اندومتريوزيس (28/1%) و سقط مكرر
(68/0%) در حاليكه 48/50% زنان، از نظر فاکتورهاي باروري نرمال بودند.
نتيجه گيري: اگرچه ناباروري مردانه، شايعترين علت ناباروري در پژوهشكده رويان بدست آمد، اما نمي‌توان اينگونه نتيجه‌گيري‌كرد كه ناباروري مردان، شايعترين علت ناباروري در ايران است زيرا پژوهشكده رويان، يك مركز ارجاعي بويژه براي‌ناباروري مردان است. انجام مطالعات مشابه در ساير مراكز ناباروري در ايران براي تعيين شايعترين علت ناباروري،توصيه مي‌شود.