چکیده
زمينه و اهداف: تحقيقات بسياري راجع به تبديل عادتي تنفس بيني به دهاني بيني در شرايط ورزش صورت گرفته ولي تاكنون مقايسه كمّي بين زمان تبديل عادتي و اجباري تنفس بيني به دهاني بيني در شرايط ورزش بعمل نيامده است. تحقيق حاضر به منظور تعيين زمان تبديل عادتي و اجباري تنفس بيني به دهاني بيني در شرايط ورزش انجام گرفت.
روش بررسي: ده نفر داوطلب مذكر و ده نفر داوطلب مؤنث در فاصله سني 2 ±20 سال بطور تصادفي ساده انتخاب گرديدند. آزمايش در دو پروتكل ورزشي با بار كاري افزايش يابنده روي ارگومتر به اجرا درآمد. در پروتکل اول آزمايش تا زمان آغاز تنفس دهاني بصورت عادتي و در پروتکل دوم آزمايش با دهان بسته تا زمان آغاز تنفس دهاني بصورت اجباري انجام شد و زمان تبديل تنفس بيني به دهاني بيني و ميزان تهويه در هر دو پروتكل تعيين گرديدند.
يافته ها: زمان عادتي و اجباري آغاز تنفس دهاني بترتيب برابر 85/11 ± 68/152 و 88/12 ± 7/464 ثانيه در جنس مذکر و 64/19 ± 75/157 و12 ± 43/271 ثانيه در جنس مؤنث بود. در پروتكل عادتي بين زمان تبديل و ميزان بار کاري و در پروتکل اجباري بين زمان تبديل با افزايش تهويه و همچنين ميزان بار كاري همبستگي معني دار وجود داشت.
نتيجه گيري: نتايج حاضر حاكي از طولانيتر بودن زمان شروع تنفس بيني دهاني در وضعيت اجباري در مقايسه با وضعيت عادتي در افراد مذکر بوده و زمان شروع عادتي در هر دو جنس کوتاهتر از زمان اجباري آن مي‌باشد. همچنين افراد مونث از شيب تهويه اي بالاتري در زمان تبديل برخوردارند.