چکیده
زمينه و هدف: مننژيت مننگوکوکي کماکان از موارد اورژانس طب محسوب مي گردد. ناحيه اوروفارنکس انسان تنها مخزن شناخته شده آلودگي است. زندگي در مکان هاي پرجمعيت و نيمه بسته خطر انتشار آلودگي و ابتلا به بيماري را افزايش مي دهد. در يک مطالعه آينده نگر تغييرات نسبت حاملين مننگوکوک در دانشجويان جديدالورود دختر و پسر ورودي مهر و بهمن که در خوابگاه هاي دانشگاه اسکان داده شده بودند مورد بررسي قرار گرفت.
روش بررسي: در اين مطالعه نمونه برداري از ناحيه حلقي لوزه اي در دو نوبت، نوبت اول در بدو ورود و نوبت دوم دو ماه بعد از استقرار در خوابگاه انجام شد. تشخيص مننگو کوک بر اساس روش هاي استاندارد صورت پذيرفت. تعيين گروه سرولوژيک تعدادي از سويه هاي جدا شده با روش آگلوتيناسيون روي لام سنجيده شد.
يافته ها: در فاصله ماه مهر تا آذر نسبت حاملين مننگوکوک در ميان پسران دانشجو از 4/8 به 5/17% و دختران از 5% به 11% رسيد. تغييرات در پسران ورودي بهمن از 5/8% به 9/14% و در دختران از 7/5 به 7/7% رسيد. بر اساس محاسبات آماري تفاوت نسبت حاملين مننگوکوک در پسران ورودي مهر در فاصله 2 ماه معني دار بود. سروگروه غالب، سروگروه A بود. تفاوت آلودگي مننگوکوکي دانشجوياني که به صورت مستقيم يا غير مستقيم با دود سيگار تماس داشتند، با بقيه دانشجويان قابل ملاحظه بود.
نتيجه گيري: دانشجويان مستقر در خوابگاه به ويژه دانشجويان پسر و در ماه هاي سرد سال در معرض افزايش آلودگي به مننگوکوک قرار دارند. اگر چه بر اساس بررسي صورت گرفته نسبت آلودگي به مرز خطرناک 20% نرسيده ولي به آن نزديک است. از اين رو لازم است نظير پژوهش صورت گرفته، در مناطق سردسير کشور که در آنجا دانشجويان ساعات بيشتري را با يکديگر در محيط نيمه بسته مي گذرانند انجام و دانشجويان هم مانند سربازان و زائران حج عليه بيماري مننژيت مننگوکوکي واکسينه شوند.