چکیده
زمينه و اهداف: دياليز آخرين درمان نارسايي كليه محسوب مي شود. با توجه به افزايش روز افزون جمعيت تحت درمان با دياليز كه بدليل افزايش ميزان بقا، روي مي دهد اختلالات عملكرد جنسي در اين بيماران از شيوع بالايي برخوردار است. در ايالات متحده ناتواني جنسي در 82% افراد تحت دياليز مشاهده مي شود لكن در ايران آمار دقيقي در دست نبوده و لزوم انجام پژوهش در اين مورد را نشان مي دهد.
روش بررسي: مطالعه از نوع توصيفي _ تحليلي مي باشد. در طي دو سال بيماران مذكر تحت درمان با دياليز (همودياليز مزمن) به تعداد 148 نفر كه سن بالاي 18 سال داشته و حداقل بمدت 6 ماه تحت همودياليز بوده اند مورد بررسي قرار گرفتند و با استفاده از سيستم نمره دهي بين المللي ناتواني جنسي و اختلال نعوظي
(Intenational impotence and Erectile function, IIEF5 )، پاسخ بيماران در خصوص اشكال مختلف ناتواني جنسي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. همچنين ارتباط برخي عوامل موثر در ناتواني جنسي نظير ديابت، مدت زمان دياليز، سيگار و ... با ناتواني جنسي نيز با استفاده از نسبت شانس و نرم افزار آماري SPSS مورد بررسي قرار گرفت.
يافته ها: يافته هاي حاصل از مطالعه نشان ميدهد شيوع ناتواني جنسي در بيماران دياليزي 5/92% مي باشد كه 5/61% از نوع شديد بوده است. 4/7% از نظر عملكرد جنسي مشكلي نداشتند، 2/70% كاهش ميل حنسي، 27/45% عدم انزال، 1/33% انزال زودرس و 4/5% انزال رو به عقب داشتند.
بين عواملي چون سن، طول مدت دياليز، ديابت، افسردگي، سيگار، توالي دياليزها، عامل ايجاد نارسايي كليه، استفاده از دارو، فشار خون بالا با ناتواني جنسي ارتباط آماري معني دار وجود داشت.
نتيجه گيري: ناتواني جنسي در بيماران دياليزي از شيوع بالايي برخوردار است و افزايش سن، طول مدت همودياليز، افسردگي و ديابت در اين افزايش دخيل مي باشند. از آنجا كه اكثر تغييرات ارگانيك ايجاد شده غير قابل برگشت هستند و درمان مشكل تر است لذا توصيه به تغيير شيوه زندگي، ارزيابي اوليه از نظر ناتواني جنسي در اين بيماران مي گردد.