فراواني بيماري هاي خود ايمني در مبتلايان به ويتيليگو در مقايسه با جمعيت نرمال

چکیده

زمينه و اهداف: ويتيليگو شايعترين بيماري اکتسابي اختلال پيگمانتاسيون است که به شکل پچهاي دپيگمانته در پوست و ندرتاً مخاطات و موتظاهر مي‌يابد. با توجه به شيوع بالاي آن (1/0 تا 2 %) در نژادهاي گوناگون اين بيماران اغلب توسط پزشکان ويزيت مي‌شوند. در اتيولوژي آن عوامل مختلفي مطرح شده اند: ژنتيک، راديکالهاي آزاد، خود ايمني، کمبود فاکتور رشد ملانوسيتي و تخريب ملاتونين. از جمله مطرح ترين فرضيات تئوري اتوايمون است. در صورت اثبات همراهي بيماريهاي اتوايمون با ويتيليگو در برخي مقالات گزارش شده است. هدف اين مطالعه بررسي فراواني بيماري هاي اتوايمون بخصوص تيروئيد در بيماري ويتيليگو و احتمال تشديد يا شروع اين بيماري پوستي در افراد مبتلا به بيماريهاي اتوايمون مي باشد. روش بررسي: در طي اين مطالعه 86 بيمار مبتلا به ويتيليگو از نظر سن و محل شروع بيماري، سابقه خانوادگي، جنسيت، نوع درمانهاي انجام شده و جواب به درمان بررسي شدند. کليه بيماران از نظر وجود بيماريهاي اتوايمون تيروئيد و برخي بيماريهاي اتوايمون ديگر (آنمي پرنيشيوز، ديابت، لوپوس و آديسون) معاينه گرديده و آزمايشات کلينيکي شامل TSH, T3, T4, Hg,Na, K درخواست شد. نتايج بدست آمده با 86 فرد گروه شاهد که از نظر سن و جنس و نژاد با گروه مورد مطابق بودند مقايسه گرديد. يافته ها: ميانگين سن شروع بيماري 7/11±86/21 سال بود، 61 درصد از بيماران زن و 39درصد مرد بودند. شايعترين محل درگيري دستها (7/33 درصد) و صورت (1/32) بود. شايعترين تيپ بيماري ولگاريس (٪40) بود. در 4/24% موارد سابقه خانوادگي بيماري ويتيليگو وجود داشت. شيوع بيماري تيروئيددر بيماران ويتيليگو 1/21% بود که در گروه شاهد به 7% مي‌رسيد. اين تفاوت از نظر آماري معني دار بود (008/0=P) . نتيجه گيري: شايعترين بيماري خود ايمني به همراه ويتيليگو، هيپوتيروئيدي (باليني و تحت باليني) بود. تفاوتهاي بين شيوع ساير اختلالات در گروههاي کنترل و شاهد معني دار نبود. سابقه خانوادگي اثري در سن شروع و الگوي ويتيليگو نداشت. پاسخ به درمان در بيماران داراي سابقه خانوادگي، 20 درصد و در بيماران اسپوراديک 37 درصد بود که اين تفاوت معني‌دار مي‌باشد. (01/0 = P). بنابراين، سابقه خانوادگي يک عامل پيش آگهي در پاسخ به درمان مي‌تواند باشد.