چکیده
زمينه و اهداف: سندرم کارپال تانل شايعترين مونونروپاتي است که در کلينيکها ديده مي شود، مطالعات الکترودياگنوزيس روتين براي تشخيص اين سندروم بکار مي رود، (Terminal latency Index, TLT) که تفاوت سرعت هدايت سگمانهاي ديستال و پروگزيمال را نشان مي دهد يک شاخص با حساسيت بالا گزارش شده است، فلذا هدف از اين مطالعه تعيين حساسيت اين روش در مقايسه با ساير روشهاي الكترودياگنوزيس مي باشد.
روش بررسي: در اين مطالعه که بصورت موردي – شاهدي انجام گرفت، 111 نفر بيمار (Carpal Tunel Syndrom, CTS) با 62 فرد سالم از نظر روشهاي مختلف الکترودياگنوزيس و مقايسه آن با TLI مورد ارزيابي قرار گرفتند و حساسيت هر کدام از تستها جداگانه تعيين و با همديگر مقايسه گرديد و داده ها از نظر آماري آناليز گرديدند.
يافته ها: متوسط TLI براي گروه CTS 05/0± 3/0 و براي گروه کنترل 03/0± 42/0 بود. حساسيت TLI 73% تعيين گرديد، که حساسيت بالاتري نسبت به ساير تستها نداشت. در 3 بيمار TLI تنها تست مثبت بود. حساسيت تست فواصل 7 و 14 سانتي متري بصورت معني داري بيشتر از ساير تستها بود.
نتيجه گيري: حساسيت تست TLI در مقايسه با ساير تستهاي روتين الکترودياگنوزيس تفاوت معني داري ندارد در نتيجه اگر چه تست TLI يک تست مفيد در تشخيص CTS مي باشد ولي حساستر از ساير تستهاي نمي باشد.