چکیده
زمينه وا هداف: مرگ مغزی عبارتست از قطع برگشت ناپذير تمامی عملکردهای مغزی کورتيکال و ساب کورتيکال و ساقه مغز بطور همزمان. اين حالت ميتواند نتيجه نهائی بيماريهای وخيم گوناگونی باشد که معمولاً در بخش مراقبتهای ويژه کودکان (Pediatric Intensive Care Unit, PICU) مشاهده ميگردد. با توجه به عواقب روحی، خانوادگی ومالی اين وضعيت برای خانواده بيمار و همچنين تاثير آن بر عملکرد PICU ، تشخيص به موقع آن ضروری بوده و با عنايت به اينکه اثبات مرگ مغزی در هر بيمار، قطع اقدامات حمايتی و درمانی را در پی دارد، حصول اطمينان کامل از وقوع مرگ مغزی در هر بيمار، براي خانواده وی وپزشکان معالج از اهميت خاصی برخوردار بوده وتست آپنه يکی از راههای اثبات مرگ مغزی است.
روش بررسی: دريک مطالعه مقطعي از اول آبان 1382 لغايت اسفند 1384 بر روی 30 بيمار مظنون به مرگ مغزی، تست آپنه در شرايط استاندارد انجام و در هر مورد که فشار CO2 خون شريانی از mm/Hg60 بالاتر رفته و حرکات تنفسی خود بخودی شروع نشد، تست مثبت تلقی و مرگ مغزی بيمار تائيد گرديد.
يافته ها: تمامی 30 بيمار تحت مطالعه، تست آپنه مثبت داشته و نهايتاً فوت گرديدند ( اگر چه در 3 بيمار رفلکس withdrawal و در يک مورد پاسخ كف پائي اكستانسوروجود داشته است).
نتيجه گيری: تست آپنه ارزان ترين، سريع ترين و عملی ترين آزمون برای تائيد مرگ مغزی بوده و ضريب دقت 100% در تشخيص اين حالت دارد. اين آزمون حتی در بيمارستانهای کوچک که مجهز به ونتيلاتور و آزمايش گازهای خونی باشند نيز قابل انجام است.