چکیده
زمينه و اهداف: بيماری سل، يک بيماری مزمن عفونی، يکی از قديمی ترين بيماريهای شناخته شده می باشد که از طرف سازمان جهانی بهداشت بعنوان يک اورژانس جهانی اعلام شده است. از طرفی برخی ريز مغذيها، با خواص آنتی اکسيدانی و تعديل کنندة پاسخهای ايمنی، در کاهش استرس اکسيداتيو، تنظيم و هموستاز ايمنی در تعديل بيماری نقش حياتی ايفاء می کنند. لذا مطالعه حاضر با هدف تعيين اثر ويتامين A و روی، بر وضعيت استرس اکسيداتيو بيماران مبتلا سل ريوی فعال، جهت پيشبرد روند و کنترل مناسب بيماری انجام گرفت.
روش بررسی: اين مطالعه به صورت کارآزمايی بالينی دوسوکور کنترل شده بر روی 35 بيمار مراجعه کننده به مرکز تحقيقات سل و بيماريهای ريوی تبريز اجرا شد. اين بيماران بصورت تصادفي به دو گروه دريافت کنندة ويتامين A و روی [ ويتامينA: µg RE 1500و mg: Zn 15] و گروه دارونما تقسيم شده و مکمل ياری بمدت 2 ماه طول کشيد. از همة بيماران در ابتدا و پايان مکمل ياري اندازه گيری سطح پلاسمايي ويتامين A و توتال آنتی اکسيدان و سطح سرمی روی و مالون دی آلدئيد بعمل آمد. وزن و قد اندازه گيری و نمايه تودة بدن محاسبه گرديد. اندازه گيری سطح پلاسمايي ويتامين A توسط دستگاه HPLC، توتال آنتي اکسيدان بوسيلة کيت با استفاده از دستگاه اتوآناليز، سطح سرمي روي به روش اسپکترومتري جذب اتمي شعله اي و سطح سرمی مالون دی آلدئيد بر مبنای تيوباربيتوريک اسيد و با استفاده از دستگاه فلوريمتری صورت گرفت.
يافته ها: در گروه دريافت کنندة ويتامين A - روی، سطح سرمی مالون دی آلدئيد کاهش يافت و افزايش ظرفيت توتال آنتی اکسيدان معني دار بود
(001/0>P)، باوجود اين، در تغييرات فاکتور هاي مذکور تفاوت آماري معني داری بين دو گروه دريافت کنندة مکمل ويتامين A- روی و گروه دارونما مشاهده نگرديد.
نتيجه گيری: درمان دارويي سل موجب کاهش سطح سرمي مالون دی آلدئيد، افزايش توتال آنتي اکسيدان ودر نتيجه کاهش استرس اکسيداتيو در بيماران مبتلا به سل گرديد.