چکیده
زمينه و اهداف: شكستگي كنديل خارجي استخوان بازو از شايع ترين شكستگي ها در كودكان است. تأخير در عمل جراحي و تثبيت داخلي در اغلب موارد با نتايج درماني نا اميد كننده اي همراه مي باشد. هدف از اين مطالعه، مقايسه عوارض و نتيجه درماني در بيماراني كه به موقع عمل مي شوند با بيماراني كه به صورت ديررس تحت عمل جراحي قرار مي گيرند، مي باشد.
روش بررسي: مطالعه حاضر به صورت آينده نگر و case series بر روي 60 بيمار از اول ارديبهشت ماه 1377 تا اول ارديبهشت ماه 1383 انجام گرفت . بيماران به دو گروه تقسيم شدند. بيماران گروه اول 30 نفر بودند كه دچار شكستگي كنديل خارجي استخوان بازو بودند و در هفته اول بعد از شكستگي تحت عمل جراحي قرار گرفتند. بيماران گروه دوم نيز 30 نفر و دچار شكستگي مشابه بودند ولي از هفته دوم تا چهارم بعد از شكستگي تحت عمل جراحي قرار گرفتند. روش جراحي براي هر دو گروه يكسان بود. بيماران حداقل به مدت 12 ماه و حداكثر 30 ماه تحت بررسي قرار گرفتند.
يافته ها: در گروه اول 66/16% شكستگي ها Milch I و 34/83% Milch II بود. از نظر جابجايي، 10% در Stage I ، 40% در Stage II و 50% در Stage III بودند. در گروه دوم 20% شكستگي ها Milch I و 80% Milch II بود. از نظر جابجايي، 3/13% Stage I و 3/33% Stage II و 4/53% در Stage III قرار داشتند. اكثر بيماران گروه اول از نظر دامنه حركتي مفصل آرنج در حد عالي ولي در گروه دوم در حد متوسط و ضعيف بودند. شايع ترين علت تأخير در درمان، دستكاري شكستگي توسط شكسته بند محلي بود.
نتيجه گيري: تأخير بيش از يك هفته در درمان شكستگي كنديل خارجي استخوان بازو با عوارض زيادي همراه خواهد بود. براي پيشگيري از تأخير درمان جراحي شكستگي كنديل خارجي بايد فرهنگ عمومي را براي درمان صحيح و به موقع اصلاح نمود.