كرايوگلبولينمي در بيماران دياليزي و پيوند كليه اي مبتلا به هپاتيت هاي B و C

چکیده

زمينه و اهداف: كرايوگلبولينمي اختلالي است كه در دراز مدت در افراد مبتلا به هپاتيت هاي B و C نيز ممکن است مشاهده شده و اغلب با توليد فاكتور روماتوئيدي باعث مصرف اجزا كمپلمان موجود در سرم ميشود. از نقطه نظر اينكه بيماران دياليزي و پيوند كليه اغلب به هپاتيت هاي B و C مبتلا ميشوند بنا بر اين در اين مطالعه ميزان فراواني كرايوگلبولينمي و فاکتور روماتوئيدی در بيماران فوق مورد بررسي قرار گرفته است. روش بررسی: در 229 بيمار دياليزي و 70 بيمار پيوند كليه اي كه آنتي ژنهاي سطحي ويروس هپاتيت B ( HBsAg) و آنتي بادي ضد ويروس هپاتيت C در آنها با روش ELISA تائيد شده بود، از هر دو جنس و با طول درمان متفاوت انتخاب و مورد بررسي قرار گرفت. نمونه هاي سرمي در دماي 37 درجه سانتيگراد جمع آوري و بمدت يك هفته در يخچال براي رسوب كرايوگلبولين ها نگهداري شد. همچنين فاكتور روماتوئيدي با روش لاتکس اگلوتيناسيون کمی مورد آزمايش قرار گرفت. يافته ها: در بيماران دياليزي و پيوند كليه اي ميزان كرايوگلبولينمي به ترتيب 68/36 % و 71/15 % و فاكتور روماتوئيدي به ترتيب 57/53 % و 20 % بدست آمد. در رابطه با سن و جنس بيماران تاثير مهمي ديده نشده ولي با طولاني شدن طول مدت دياليز افزايش چشمگيري در ميزان فراواني كرايوگلبولينمي و فاكتور روماتوئيدي در بيماران مشاهده شد. شيوع كرايوگلبولينمي و فاكتور روماتوئيدي در بيماران دياليزي مبتلا به هپاتيت B به ترتيب 32 % و 50 % ولي در بيماران مبتلا به هپاتيت C به ترتيب 60% و 80 % اندازه گيري شد (001/0p< ). اين مقادير در بيماران پيوند كليه به ترتيب 88/38 % و 50 % مشاهده شد (001/0p< ). شيوع كرايوگلبولينمي و فاكتور روماتوئيدي در بيماران مونث دياليزي بيشتر از مردان ( 26/53 % در برابر 54/25 % و 13/63 % در برابر98/45 % ) بدست آمد كه در مورد بيماران پيوندي صدق نميكند. نتيجه گيري: عفونتهاي مزمن و طولاني مدت با ويروس هاي هپاتيت B و C در بيماران دياليزي و پيوند كليه اي منجر به تشكيل كرايوگلبولينمي و ظهور فاكتور روماتوئيدي شده که همراه با تخريب بافتي در بيماران مي باشد. كنترل و ارزيابي منظم اين فاكتورها و درمانهاي مناسب در اين دوره ميتواند باعث سهولت زندگي و طولاني شدن عمر آنها شود.