چکیده
زمينه و اهداف: سندرم گيلن باره شايعترين نوروپاتي مسبب نارسايي تنفسي بوده و 30 - 10% اين بيماران در طي بيماري نياز به حمايت تنفسي دارند. هدف از اين مطالعه تشخيص ويژگيهاي باليني ، الکترودياگنوستيک و آزمايشگاهي پيش بيني کننده پيشرفت بطرف نارسايي تنفسي در کودکان مبتلا به سندرم گيلن باره مي باشد.
روش بررسي: در طي سه سال، 91 کودک با تشخيص سندرم گيلن باره (زير 15 سال) از نظر نارسايي تنفسي مورد بررسي قرار گرفتند. 13 بيمار
(4/14 %) نياز به تهويه مکانيکي پيدا کردند. خصوصيات باليني ، الکترودياگنوستيک و آزمايشگاهي بيماران در گروه نارسايي تنفسي، با گروه بدون نارسائي تنفسي با هم مقايسه شدند.
يافته ها: پيشرفت به طرف نارسائي تنفسي در کودکان خردسال تر (001/0p<)، کودکان با درگيري اعصاب جمجمه اي (034/0p<) و فقدان رفلکسهاي وتري اندام فوقاني (04/0p=) شايعتر بود. فقدان توليد پتانسيل هاي عمل واحد حرکتي با (009/0p<) و پتانسيل هاي خود بخودي (0001/0p<) و افت بيش از 80% در دامنه امواج حرکتي در بررسي هدايت عصبي با (0001/0p<) ، ارتباط معني داري با نارسائي تنفسي داشتند.
نتيجه گيري: عليرغم ماهيت غير قابل پيش بيني سير بيماران با سندرم گيلن باره شديد، بر اساس علائم باليني و يافته هاي الکترودياگنوستيک تا حدودي مي توان وقوع نارسائي تنفسي را در اين بيماران پيش بيني کرد.