چکیده
زمينه و اهداف: اختلال هذياني يك اختلال رواني نادر با شيوع 03/0 درصد است و از آنجا كه بيماران هزياني نسبت به بيماري خود بينش ندارند روان درماني اين گروه با مشكلات عديده همراه است. بنظر مي رسد تجويز دارويي با كمترين عوارض جانبي در همكاري اين گروه نقش عمده اي داشته باشد. هدف از اين مطالعه مقايسه اثرات درماني ريسپريدون و هالوپريدول در درمان اختلال هذياني مي باشد.
روش بررسي: در اين پژوهش تعداد 35 بيمار (22 مرد 13 زن ) كه بر اساس معيارهاي ويراست چهارم راهنماي تشخيصي و آماري اختلال رواني
(DSM IV ) و طبق تشخيص روانپزشك مبتلا به اختلال هذياني بودند, انتخاب و بصورت تصادفي به دو گروه تقسيم شدند قبل از شروع درمان مقياس ارزيابي كلي عملكرد (GAF Global of Assessment Fonctioning Sale,) بيماران اندازه گيري شد. سپس به يك گروه هالوپريدول با دوز درماني (20_10 ميلي گرم روزانه ) و گروه دوم ريسپريدون با دوز ( 6_2 ميلي گرم روزانه ) داده شد.
يافته ها: جواب به درمان در گروه ريسپريدون (19نفر ) 5/89 % و در گروه هالوپريدول (16 نفر ) 5/68% بود(248/0p=). GAF در بيماراني كه ريسپريدون گرفتند به 55 و در بيماراني كه به هالوپريدول جواب دادند بطور متوسط به 45 رسيد كه اين اختلاف از نظر آماري معني دار بود (003/P= ).
نتيجه گيري: در مجموع به نظر مي رسد كه درمان با ريسپريدون در بيماران اختلال هذياني، باعث جوابدهي بهتر به درمان, ميزان GAF بالاتر در مقايسه با درمان اين بيماران با هالوپريدول است. همچنين تحمل ريسپريدون براي بيماران راحتر از هالوپريدول و عوارض محدود تري نسبت به آن دارد.