سطح سرمي آهن در بيماري آلزايمر

چکیده

زمينه و اهداف: بيماري آلزايمر يک اختلال نورودژنراتيو مي‌باشد که به واسطه از دست دادن حافظه و اختلال عملکرد شناختي مشخص مي‌گردد. مشخصات نوروپاتولوژيک بيماري شامل وجود پيچه هاي نوروفيبريلاري و پلاک هاي پيري است. تحقيقات اين فرضيه را مطرح نموده اند که سطح خوني فلزات ممکن است کليد آسيب و احتمالا درمان در بيماري آلزايمر باشند. يکي از اين عناصر مورد شک آهن است. هدف از اين مطالعه بررسي ميزان آهن سرم در بيماران مبتلا به آلزايمر مي‌باشد. روش بررسي: در يک مطالعه مورد-شاهدي يک ساله گروهي از بيماران با تشخيص قطعي بيماري آلزايمر توسط مقياس زوال کلي Global deterioration scale (GDS) از نظر شدت بيماري مورد بررسي قرار گرفتند. ميزان آهن سرم نيز بروش جذب اتميک در هر بيمار اندازه گيري شد. همچنين، ميزان آهن سرم در گروه کنترل نيز اندازه گيري و با گروه بيمار مقايسه شد. در نهايت، رابطه بين ميزان آهن سرم و شدت بيماري مورد بررسي قرار گرفت. يافته ها: 50 بيمار (26 مذکر و 24 مونث) با سن متوسط 69/6 ± 34/71 (87-56) سال و 50 فرد سالم (17 مذکر و 33 مونث) با سن متوسط 39/6 ± 96/68 (81 – 60) سال وارد مطالعه شدند. (p به ترتيب 069/0 و 072/0). ميزان آهن سرم در گروه مورد و شاهد به ترتيب (part per million) ppm 16/0 ± 41/0 و ppm 20/0 ± 46/0 (229/0 = P). سطح آهن سرم در بيماران با شدت بيماري درجه 2 کمتر از بقيه درجات بر اساس GDS بود و در مقايسه با گروه شاهد اختلاف معني داري داشت (017/0 = P). همبستگي معني داري بين سطح آهن سرم و شدت بيماري وجود نداشت (186/0 = r و 195/0 = P). نتيجه گيري: مطالعه فعلي نشان داد که از نظر ميزان آهن سرم تفاوت معني دار آماري بين بيماران مبتلا به آلزايمر و افراد سالم وجود ندارد.