چکیده
زمينه واهداف: صرع يکي از رايج ترين اختلالات عصبي در انسان مي باشد . آميگدال يکي از نواحي است که نقش مهمي در گسترش تشنجات ناشي از قشر پيريفورم داشته ولي نقش آن در روند اکتساب تشنجات ناشي از قشر پيريفورم گزارش نشده است. بنابراين در اين تحقيق اثر مهار آميگدال بر روند اکتساب تشنجات ناشي از قشر پيريفورم مورد مطالعه قرار گرفت.
روش بررسي: در اين مطالعه 30 موش صحرايي نر (g 350- 300) ويستار درپنج گروه شش تايي در دو پروتکل موردمطالعه قرار گرفتند.در پروتکل اول گروهها عبارت بودند از : گروه اول که توسط جراحي کانول گذاري شده اما دارويي دريافت نکردند، گروه دوم حلال دارو و گروه سوم نيم ميکروليترليدوکايين 2% به صورت تزريق داخل آميگدال دريافت نمودند. در پروتکل دوم: گروه اوّل 24 ساعت بعد از تخريب الكتريكي آميگدال، هر روز با شدت آستانه تحريك شده و كميت‌هاي مختلف مورد اندازه گيري قرار گرفت. گروه بعدي كه فقط عمل جراحي و الکترود گذاري در آنها انجام گرفت و به عنوان گروه كنترل در نظر گرفته شدند.
يافته ها: در اين آزمايش تزريق ليدوکايين 2 درصد و تخريب الکتريکي آميگدال تاثير معني داري بر تعداد تحريکات لازم براي رسيدن به مرحله 4 و 5 تشنجي داشته (05/0p<) ولي بر تعداد تحريکات لازم براي رسيدن به مرحله 1، 2، 3، مدت زمان امواج تخليه متعاقب تجمعي، آستانه براي ايجاد تخليه هاي متعاقب و طول مدت اولين تخليه متعاقب نداشت.
نتيجه گيري: به طور کلي نتايج حاصل از اين تحقيق نشان مي دهد که آميگدال، به عنوان يکي از ساختارهاي مهم در گسترش امواج تشنجي از پيريفورم به ساير نقاط مغزي عمل کرده و مهار موقت و دائم فعاليت نوروني آميگدال بر اين نقش موثر مي باشد.