بررسي ارزش پيشگويي كنندگي تحريك مغناطيسي بافت مغز در پيش‌بيني بهبود كاركرد حركت بيماران با سكته حاد ايسكميك مغزي

چکیده

زمينه و اهداف: كاربرد تحريك مغناطيسي بافت مغز براي پيش‌گويي كاركرد حركتي در بيماران دچار سكته مغزي روشي كاملا جديد در سطح جهان مي‌باشد. در اين مطالعه از تحريك مغناطيسي بافت حركتي مغز جهت ارزيابي مسير قشر مغزي – نخاغي كه اولين عضله بين استخواني پشتي دست را عصب دهي مي‌كند استفاده كرديم و ارزش اين ارزيابي را در پيش‌بيني بهبود كاركرد حركتي مغز بررسي كرديم. روش بررسي: در اين مطالعه 34 بيمار را كه اولين حمله سكته مغزي ايسكميك خود را در محدوده شريان مغزي مياني تجربه كرده و دچار فلج كامل دست شده بودند در 24 ساعت اول پس از سكته مغزي تحت ارزيابي باليني و تحريك مغناطيسي بافت مغز قرار داديم و بيماران، بر اساس بزرگي موج پتانسيل برانگيخته حركتي (Motor Evoked Potential, MEP) به 3 گروه تقسيم شدند و اين مطالعات در 14 روز بعد هم تكرار شد. سپس ارتباط بين علايم باليني درروز 14 و نتايج به دست آمده از مطالعه الكتروفيز يولوژيك در روز اول بررسي شد. يافته ها: پس از 2 هفته همه بيماراني كه در روز اول بزرگي MEP در محدوده نرمال داشتند، علايم بهبودي قدرت عضلاني دست را نشان دادند در حاليكه 25 بيمار از 27 بيماري كه بزرگي MEP كوچك داشتند و يا اصلا موجي به دست نيامده بود، پس از 14 روز همچنان، فلج عضلاني كامل داشتند. اين امر نشان دهنده ارتباط قوي بين بزرگي MEP روز اول با بهبود قدرت عضلاني در روز 14 است (0001/0p<). در مورد متغير ديگر الكترو فيزويولوژيك، يعني زمان انتقال حركتي مركزي يا (Central motor conduction Time, CMCT) نتايج مشابهي به دست آمد(0001/0p=). نتيجه‌گيري: اين مطالعه نشان داد كه تحريك مغناطيسي بافت مغزابزار مناسبي جهت پيشگويي آينده کارکرد حركتي فرد در آينده مي باشد.