چکیده
زمينه و اهداف : اگر چه هركسي در بيمارستان مي تواند در معرض حملات مختلف فيزيكي و تهديدهاي لفظي قرار گيرد اما پرستاران به علت تماس مستقيم با بيماران و همراهان در معرض بيشترين ميزان تهاجم قرار دارند. با اين حال تحقيقات كمي درمورد ماهيت خشونت نسبت به پرستاران به خصوص درايران انجام شده است.
روش بررسي: اين مطالعه توصيفي برروي 468 نفر ازپرستاران شاغل در بيمارستان هاي استان آذربايجان شرقي كه به صورت تصادفي انتخاب شده بودند انجام گرفت. دراين مطالعه ازپرسشنامه خشونت نسبت به كاركنان بهداشتي سازمان جهاني بهداشت به شكل تعديل شده پس از روايي محتوايي و پايايي آزمون مجدد جهت جمع آوري داده ها استفاده شد.
يافته ها: يافته ها نشان داد كه بيشترين خشونتهاي إعمالي به پرستاران به ترتيب از نوع لفظي، فيزيكي و كمترين آنها از نوع نژادي و جنسي بوده است. اكثر مهاجمين از بستگان بيماران و عمده ترين اقدام پرستاران در واكنش به خشونت دعوت مهاجم به آرامش بوده است. گزارش موارد خشونت اندك و جهت پيشگيري از خشونت اقدامات انجام گرفته از سوي سازمان ها در سطح پايين بود.
نتيجه گيري: تفاوت چشمگيري در نتايج اين مطالعه با ساير مطالعات مشاهده نمي شود. پيشنهاد مي شود كه با بكار گيري اقدامات پيشگيرانه مطابق نتايج پژوهش (برگزاري كارگاه بازآموزي، افزايش تعداد پرستاران و استواري امكانات امنيتي) وهمينطور ابداع دستورالعملهايي براي گزارش موارد خشونت گامي هر چند کوچک در راه امنيت محل كار پرستاران وارتقاء كيفيت مراقبتهاي پرستاري برداشته شود.