چکیده
زمينه و اهداف: مدل بندي مدت اقامت بيماران در بيمارستان يك مسئله مهم در مطالعات سيستم هاي بهداشتي بوده و از آن براي مقاصد مختلفي مانند مديريت خدمات بيمارستاني، طرح ريزي نياز هاي بهداشتي، منبع مصرف ذخائر بهداشتي و كارائي خدمات بيمارستاني استفاده مي شود. تعيين مدل و عواملي كه بر روي مدت اقامت بيماران تأثير دارد براي سيستم هاي بهداشتي امر بسيار مهمي است. در ايران به جز مطالعات اندك و محدود، مطالعه اي كه به مدل بندي مقادير مدت اقامت بيماران در بيمارستانها بپردازد، صورت نگرفته است.
روش بررسي: اين مطالعه به منظور مقايسه مدل هاي مختلف براي تبيين مقادير مدت اقامت بيماران انجام گرفته است. تعداد3546 نمونه تصادفي بصورت خوشه اي از بخشهاي مختلف بيمارستانهاي آموزشي شهر شيراز در سال 1383 انتخاب و مقادير مدت اقامت آنها به عنوان متغير پاسخ وبرخي متغيرهاي دموگرافيك ديگر به عنوان متغير هاي مستقل در نظر گرفته شدند. از مدل هاي پيشرفته موجود براي مدل بندي مدت اقامت بيماران بر اساس متغيرهاي ديگر استفاده شد.
يافته ها: نتايج مطالعه نشان داد كه متوسط مدت اقامت بيماران در كل بيمارستانهاي آموزشي شهر شيراز 7/13 4/8 روز (انحراف معيار ميانگين) بوده است با توجه به اينكه مقدار پراكندگي مقادير مدت اقامت بيماران در بيمارستان بسيار زياد بوده است از مدل هاي ويژه مانند پوآسن، دوجمله اي منفي، گاما و آميخته بريده شده در مشاهده صفر پوآسني و دوجمله اي منفي و رگرسيون نقاط درصدي براي تبيين اين متغير استفاده گرديد. نتايج نشان دادكه مدل دوجمله اي منفي بريده شده در مشاهده صفر بسيار خوب توزيع مقادير مدت اقامت بيماران در بيمارستانهاي آموزشي شهر شيراز را تبيين مي كنند.
نتيجه گيري: با توجه به ناهمگني مقادير مدت اقامت بيماران در بخشهاي مختلف بيمارستانهاي شهر شيراز مدل مناسبي كه اين ناهمگني را تبيين كند، مدل دوجمله اي منفي مي باشد، همچنين مدل هاي ديگري مانند رگرسيون نقاط درصدي نيز براي اين امر مناسب مي باشند كه در اين مقاله براي مقادير مدت اقامت بيماران به كار برده شده اند. با توجه به اينكه مقادير مدت اقامت بيماران از يك شهر به شهر ديگر مي تواند توزيع متفاوتي داشته باشد، كاربرد اين مدل ها در بيمارستانهاي شهرهاي ديگر ايران توصيه مي شود.