چکیده
زمينه و اهداف: افزايش غلظت آدنوزين منوفسفات حلقوي (Cyclic Adenosine Monophosphate, cAMP) در سلولهاي بتا سبب تحريک ترشح انسولين گرديده وآنزيمهاي فسفودي استراز (Phosphodiesterases, PDEs) نوکلئوتيد حلقوي تنها عامل تجزيه کنندهcAMP بشمار ميروند. ايزوآنزيمهاي مختلفي از PDE در پانکراس وکبد بيان ميشوند که مهمترين آنهاPDE3 ميباشد. هدف اين مطالعه بررسي اثر ترکيبات مهار کننده PDE در حضور گلوکز (بعنوان مهمترين محرک فيزيولوژيک) بر ترشح انسولين و متابوليسم در حيوان بيهوش و شرايط آزمايشگاهي بوده است.
روش بررسي: اثرمهارکننده هاي PDE نظير IBMX (غيرانتخابي)، ميلرينون، آمرينون و ترکوئينزين (انتخابي PDE3) و دي پيريدامول (انتخابيPDE5) بر ترشح انسولين از جزاير جدا شده رت و مقدار گلوکز و انسولين خون و گليکوژن کبدي رت بيهوش (با تزريق گلوکز هيپرتونيک بمدت 90 دقيقه) بررسي و اندازه گيري شد.
يافته ها: ترکوئينزين، ميلرينون و آمرينون برخلاف ديپيريدامول، سبب تحريک ترشح انسولين از جزاير جدا شده گرديدند. تزريق تمام ترکيبات در رت بيهوش سبب کاهش گلوکز خون به نسبتهاي متفاوت گرديد. ديپيريدامول و IBMX اثري بر انسولين خون نداشتند. ميلرينون و ترکوئينزين موجب افزايش و آمرينون سبب کاهش انسولين شدند. گليکوژن کبدي رتها با آمرينون، ترکوئينزين وIBMX کاهش و با ديپيريدامول افزايش داشت.
نتيجه گيري: در جزاير جدا شده رت، مهارکننده هاي PDE3 بر خلاف PDE5 سبب تحريک ترشح انسولين شدند. در رت هيپرگليسميک نيز برخي اثرات کاملا متفاوت از مهارکننده هاي PDE ديده شد. نتيجه آنکه تركيبات مذکور با بروز اثرات متفاوت، علاوه بر مهار PDE از طريق مکانيسمهاي ديگري نيز اعمال اثر ميکنند.