چکیده
زمينه و اهداف: مراقبت هاي ﭘيش بيمارستاني يک جزء سرنوشت ساز در درمان بيماران بد حال مي باشد. امروزه در سيستم مراقبت سلامت شهري، عمومأ بررسي و درمان اوليه بيماران بحراني توسط اورژانس ﭘيش بيمارستاني صورت ميگيرد و هر چه اين برخورد صحيحتر، دقيقتر و سريعتر باشد، ميزان مرگ و مير و معلوليتهاي ناشي از بيماريها کاهش و اعتماد مردم به اين سيستم افزايش مي يابد. جهت ارتقاﺀ کيفيت در چگونگي اراﺋﺔ خدمات درماني ﭘيش بيمارستاني بايستي وضعيت موجود مورد بررسي و ارزيابي قرار گيرد. با توجه به اهميت اين موضوع و عدم وجود مطالعات مشابه در ايران، اين ﭘژوهش با هدف ارزيابي عملکرد کيفي اورژانس ﭘيش بيمارستاني و مقايسه آن با استاندارد هاي جهاني انجام شده است.
روش بررسي: نوع ﭘژوهش توصيفي _ مقطعي مي باشد. با استفاده از روش نمونه گيري آسان، ۵۰۰ بيمار منتقل شده توسط اورژانس ﭘيش بيمارستاني بر اساس ﭘرسشنامه و مصاحبه با تکنسين اورژانس مورد بررسي قرار گرفتند و اطلاعات خام با استفاده از شاخص هاي آماري توصيفي تفسير شدند.
يافته ها : ميانگين زمان رسيدن فوريت ها از ﭘﺎيگاه اورژانس به محل حادثه ۱۲ دقيقه و ۵۴ ثانيه با انحراف معيار ۱ دقيقه و ۲۴ ثانيه و از محل حادثه به بيمارستان۳۴ دقيقه و ۳۷ ثانيه با انحراف معيار ۲ دقيقه و ۴۰ ثانيه بود. ميانگين زمان از اعلام ﻣﺄموريت به ﭘﺎيگاه تا رسيدن به بيمارستان ۴۷ دقيقه و ۳۱ ثانيه بود. در ۳/۹۲ درصد از افراد فشار خون، ۸۸ درصد تعداد نبض، ۰۷/۸۳ درصد تعداد تنفس در دقيقه، ۱۵/۷۱ درصد دماي بدن و در ۰۷/۷۳ درصد موارد GCS اندازه گيري شده بود. ۹۳ درصد بيماران آنژيوکت داشتند که ۹۵/۸۴ درصد آنها کار مي کرد. نوع برخورد و اقدامات درماني انجام شده جهت هر يک از اين تشخيصها در مقايسه با ﭘروتکلهاي استاندارد جهاني تفاوت قابل ملاحظه اي داشتند.
نتيجه گيري: نتايج ﭘژوهش ما نشان مي دهد به منظور بهبود اراﺋﻪ مراقبتهاي ﭘيش بيمارستاني ضروري است که بررسي هاي منظم کيفي، بهبود تجهيزات، ارﺗﻘاء کيفي کوريکولوم آموزشي و ﭘروتکلهاي درماني لحاظ گردد.