بررسي سطح هموسيستئين سرم در بيماران مبتلا به آلزايمر و ارتباط آن با شدت بيماري

چکیده

زمينه و اهداف: بيماري آلزايمر يک اختلال پيشرونده و بطئي و شايع ترين علت دمانس مي باشد. يکي از مکانيسم هاي مطرح شده در بيماري آلزايمر، آسيب عروقي است. هيپر هموسيستئينمي به عنوان ريسک فاکتور بيماري‏هاي عروقي به شمار مي رود به طوري که در 25% بيماران مبتلا به اختلالات عروقي ديده مي شود. هدف اين مطالعه، بررسي رابطه بين سطح هموسيستئين سرم و بيماري آلزايمر و رابطه آن با شدت بيماري مي باشد. روش بررسي: اين مطالعه به صورت موردي - شاهدي بر روي 40 بيمار آلزايمري و 40 فرد غير آلزايمري انجام شد. بيماران آلزايمري بر اساس کرايترياي تشخيصي انجمن سايکولوژي آمريکا انتخاب شدند. شدت بيماري بر اساس Reisberg Scale تعيين شد و بيماران در سه گروه تقسيم بندي شدند. همچنين وضعيت منتال بيماران با تست معاينه ميني منتال (Mini Mental State Examination, MMSE) بررسي شد. نمونه سرمي بيماران و گروه کنترل اخذ و فريز گرديد و بعد از جمع‏آوري نمونه‏ها با روش الايزا سطح سرمي هموسيستئين اندازه‏گيري شد. يافته‏ها: ميانگين سطح هموسيستئين سرم در گروه مورد 40/14±01/23 ميلي مول در ليتر و در گروه شاهد 23/6±40/15 ميلي مول در ليتر بود که اختلاف معني داري را نشان مي دهد (003/0 = P). ميانگين سطح هموسيستئين سرم در گروه اول بيماران 7/12±7/21 ميلي مول در ليتر در بيماران گروه دوم 8/13±3/22 ميلي مول در ليتر و در گروه سوم 2/17±9/24 ميلي مول در ليتر به دست آمد. كه نشانگر افزايش سطح هموسيستئين سرم با افزايش شدت بيماري مي باشد. ولي با توجه به 8/0= P اين رابطه معني دار نمي باشد. ارتباط نمره MMSE با سطح هموسيستئين سرم بيماران نيز معني دار نبود (4/0 = P). نتيجه‏گيري: ميانگين سطح هموسيستئين سرم در بيماران آلزايمري نسبت به گروه کنترل بالا مي‏باشد که همخواني با مطالعات قبلي نشان مي دهد ولي ارتباطي بين سطح هموسيستئين سرم و شدت بيماري آلزايمر به دست نيامد.