چکیده
زمينه و اهداف : شكستگي اينترتروكانتريك استخوان ران يكي ازآسيبهاي شايع دوران سالمندي است كه علي رغم پيشرفت هاي زيادي كه در زمينه درمان اين بيماران حاصل شده است، ميزان مرگ و مير افراد مبتلا فراتر از حد جامعه و بازگشت آنها به عملكرد قبل از شکستگي كمتر از حد انتظار است.در اين مطالعه آينده نگر سعي شده است ميزان مرگ و مير و وضعيت راه رفتن بيماران دچار شكستگي اينترتروكانتريك استخوان ران كه تحت درمان جراحي قرار گرفته اند در پايان دوره پيگيري شش ماهه بررسي شود و نقش متغيرهاي مختلف روي ميزان مرگ ومير و پيش آگهي بيماران مذکور مورد ارزيابي قرار گيرد.
روش بررسي : ازابتداي شهريور ماه1378طي 5 سال ،964 بيمار مبتلا به شكستگي اينترتروكانتريك استخوان ران كه تحت درمان جراحي فيکساسيون داخلي قرار گرفته بودندو معيارهاي لازم براي ورود به مطالعه را داشتند، انتخاب شدند.از اين تعداد، 124 بيمار به دليل عدم امکان پيگيري از مطالعه کنار گذاشته شدند و اطلاعات مربوط به 840 بيمار مورد ارزيابي و پيگيري نهايي قرار گرفتند.ميزان بقا و توانايي راه رفتن بيماران در پايان دوره پيگيري شش ماهه با استفاده از Locomotion score از طريق پرسشنامه گردآوري شد.
يافته ها : از840 بيمار مورد مطالعه با ميانگين سني 69 سال، 153بيمار (1/18%)طي شش ماه اول پس از جراحي فوت شدند. از688 بيماري كه در پايان شش ماه زنده بودند، تنها420 بيمار(61%)توانستند به وضعيت راه رفتن قبل از شکستگي دست يابند .از ميان متغيرهاي مورد بررسي، ارتباط معني داري بين سن، مصرف سيگار، معيار ASA ،ميزان ترانسفوزيون حين جراحي و مدت بستري در بيمارستان با ميزان مرگ و مير بيماران در شش ماهه اول پس از جراحي بدست آمد(05/0 P <). همچنين بين سن ،جنس، وضعيت راه رفتن قبل از شكستگي ،فاصله زماني بين شكستگي وعمل جراحي ،ميزان ترانسفوزيون حين جراحي ارتباط معني داري با وضعيت راه رفتن پس از دوره درماني شش ماهه وجود داشت(05/0 P <).
نتيجه گيري: علي رغم پيشرفت هاي بدست آمده در درمان جراحي شكستگي اينترتروكانتريك استخوان ران ،ميزان مرگ و مير بيماران فراتر از حد طبيعي جامعه مي باشد و تعداد قابل توجهي از بيماران به عملكرد قبل از شكستگي باز نمي گردند. عوامل مختلفي مي توانندروي ميزان مرگ و مير و پيش آگهي اين بيماران تاثير گذار باشند كه با شناخت اين عوامل مي توان تا حدي از بروز اين عوارض پيشگيري نمود.