چکیده
زمينه و اهداف: در سالهاي اخير افزايش سطح هموسيستئين در بيماري هاي نورولوژيكي كه منشاء عروقي ندارند مورد توجه قرار گرفته که يكي از اين موارد بيماري پاركينسون است. هنوز كاملا مشخص نشده كه آيا اين افزايش سطح هموسيستئين سرم در بيماران پاركينسوني بصورت اوليه صورت مي گيرد و يا ثانويه به مصرف داروهايي مانند لوودوپا مي باشد. هدف از اين مطالعه بررسي سطح هموسيستئين سرم در بيماري پاركينسون و رابطه آن با شدت بيماري است.
روش بررسي: اين مطالعه بصورت مورد-شاهدي بر روي 47 بيمار دچار پاركينسون تاييد شده باليني (گروه مورد) با 47 فرد سالم (گروه شاهد) مشابه از نظر سن و جنس انجام شد. در هر دو گروه سطح هموسيستئين سرم با روش الايزا اندازه گيري و با هم مقايسه شد. سپس سطح هموسيستئين سرم در شدت هاي مختلف بيماري پاركينسون مورد ارزيابي قرار گرفت.
يافتهها: سن متوسط گروه بيمار 0/9 ± 1/67 و گروه شاهد 3/9 ± 7/66 سال بود. هر دو گروه شامل 31 مذكر و 16 نفر مؤنث بودند. متوسط سطح سرمي هموسيستئين در بيماران گروه مورد بطور معني داري بيشتر از گروه شاهد بود 6/10±7/20 ميلي مول در ليتر در برابر 9/5±0/17 ميلي مول در ليتر؛ 04/0=P. ارتباط معني داري ما بين متوسط سطح هموسيستئين سرم و درجات مختلف بيماري پاركينسون مشاهده نگرديد 91/0=P. همچنين تفاوت معني داري از نظر سطح هموسيستئين خون در بيماران با مصرف انواع داروهاي ضد پاركينسون و انواع علايم و نشانه هاي بيماري وجود نداشت 05/0P.
نتيجهگيري: اين مطالعه نشان مي دهد كه سطح هموسيستئين سرم در بيماران پاركينسوني نسبت به افراد غير پاركينسوني بيشتر است اما با شدت بيماري در گروههاي مختلف ارتباط معني دار ندارد.