چکیده
زمينه و اهداف: اوتيت مياني مزمن يک روند التهابي در گوش مياني است که همراه با تغييرات آسيب شناختي غير قابل برگشت بوده و تقريبا هميشه همراه با وجود سوراخ در پرده تمپان مي باشد. يکي از اصول پايه جراحي گوش مياني براي اوتيت مياني مزمن، بازسازي پرده تمپان براي بستن گوش مياني و برقراري مجدد مکانيسم انتقال صوت مي باشد. با در نظر گرفتن اينکه سوراخ هاي قدامي و ساب توتال پرده تمپان، بدنبال روشهاي ترميم، ميزان شکست درماني بالاتري دارند، اگر سعي کنيم ميزان شکست درماني شيوه هاي بازسازي اين نوع سوراخ ها را کاهش دهيم اين امر بر نتيجه نهايي درمان اوتيت مياني مزمن تاثير مثبت خواهد گذاشت. هدف از اين مطالعه، مقايسه دو تکنيک مختلف در بازسازي سوراخ هاي قدامي پرده تمپان مي باشد.
روش بررسي: در يک کار آزمايي باليني شاهددار که در طي يک دوره 2 ساله بين فروردين 1383 تا فروردين 1385 در بيمارستان امام خميني تبريز انجام شد تعداد 60 بيمار مبتلا به اوتيت مياني مزمن با سوراخ قدامي پرده تمپان تحت جراحي تمپانوپلاستي قرار گرفتند. 30 نفر از اين بيماران تحت جراحي با قرار دادن گرافت فاسياي تمپورال در زير بقاياي قدامي پرده تمپان قرار گرفته و در 30 نفر ديگر، برشي در پوست کانال گوش خارجي در سمت لاترال آنولوس داده شد، و يک فلپ قدامي ايجاد و لبه قدامي گرافت فاسياي تمپورال، با عبور از زير آنولوس در زير فلپ قدامي گير انداخته شد.
يافته ها: ميانگين سني بيماران در گروه با گير انداختن گرافت 5/34 سال و در گروه بدون گير انداختن گرافت 3/34 سال و ميانگين سني کل بيماران 4/34 سال بود. 60٪ بيماران مونث و 40٪ مذکر بودند. در گروه با گير انداختن گرافت 3 مورد شکست درماني (90٪ ميزان موفقيت) و در گروه بدون گير انداختن گرافت 5 مورد شکست درمان(4/83٪ ميزان موفقيت) وجود داشت که از نظر آماري، تفاوت معني داري بين دو گروه ملاحظه نگرديد(448/0P=).
نتيجه گيري: فرضيه اصلي ما اين بود که بين ميزان موفقيت دو روش مذکور در ترميم پرده تمپان اختلاف آماري معني داري وجود دارد. بعد از تجزيه و تحليل يافته ها به اين نتيجه رسيديم که عليرغم اينکه در روش گير انداختن، تعداد موارد موفقيت آميز چند مورد بيشتر بود ولي اختلاف معني داري بين ميزان موفقيت در دو گروه وجود نداشت. بنابراين بر اساس اين يافته ها، تکنيک گير انداختن بعنوان يک متد روتين به پرفوراسيون هاي قدامي پرده تمپان توصيه نمي شود.