چکیده
زمينه و اهداف: از آنجائيکه فعاليت بالاي سيستم رنين ـ آنژيوتانسين منجر به افزايش ميزان استرس اکسيداتيو مي شود، در اين مطالعه اثرات انالاپريل
و/ يا لوزارتان بر کاهش آسيب اکسيداتيو DNA سلولی مطابق با پلي مورفيسم هاي اين سيستم بررسی شده است.
روش بررسي: در اين مطالعه، بعد از تعيين پلي مورفيسم هاي سيستم رنين ـ آنژيوتانسين شامل آنزيم مبدل آنژيوتانسين (I/D)، آنژيوتانسينوژن (M235T) و رسپتور نوع 1 آنژيوتانسين (A1166C) II توسط PCR، 64 بيمار پيوند کليه اي به صورت تصادفي در يکي از چهار گروه ذيل قرار گرفتند: گروه اول و دوم به ترتيب شامل 13و 20 بيمار با داروهاي انالاپريل (10 ميلي گرم) و لوزارتان (50 ميلي گرم) مجموعا به مدت 4 ماه درمان شدند. گروه سوم به عنوان کنترل مثبت شامل 13 بيمار هردو داروي ذکر شده را با همان دوز دريافت نموده و در نهايت گروه آخر (18 بيمار) به عنوان کنترل منفي هيچ دارويي را دريافت نکردند. قبل و بعد از دو و چهار ماه درمان، سطوح 8-OHdG و مالون دآلدهيد به ترتيب به عنوان بيومارکرهاي آسيب DNA سلولی
و پراکسيداسيون ليپيدي از طريق روشهای الايزا و کلرومتريک با استفاده از سرم بيماران مورد سنجش قرار گرفت.
يافته ها: سطوح 8-OHdG به طور معني داري تنها در گروههاي کنترل مثبت (از ng/ml 1/1±07/6 به ng/ml1/1 60/3، 000/0= P) و لوزارتان
(از ng/ml 86/0±30/5 به ng/ml 47/0±60/3،001/0=P) کاهش يافت. ژنوتيپ DD پلي مورفيسم آنزيم مبدل آنژيوتانسين در مقابل ژنوتيپ غيرDD و ژنوتيپ CC رسپتورنوع 1 آنژيوتانسين II در مقابل ژنوتيپ غير CC از ميزان بالاي 8-OHdG برخوردار بودند (به ترتيب 02/0 = P و 002/0 = P). تنها ژنوتيپ TT در مقابل ژنوتيپ غيرTT آنژيوتانسينوژن نقش موثري در ميزان پاسخ آنتي اکسيداتيو اين داروها داشت (01/0= P). يک ارتباطي بين سطوح آسيب DNA سلولی و مالون دآلدهيد قبل و بعد از مداخله وجود داشت (به ترتيب 48/0= r،000/0 = P و 35/0 = r ، 006/0 = P).
نتيجه گيري: نتايج حاصل از اين مطالعه نشان دهنده اثرات آنتی اکسيداتيو درمان ترکيبي انالاپريل و لوزارتان و همچنين درمان منفرد با لوزارتان بر روي آسيب DNA، مطابق پلي مورفيسم هاي سيستم رنين ـ آنژيوتانسين ميباشد.