چکیده
زمينه و اهداف: آكنه ولگاريس يك بيماري خود محدود شونده پوستي است كه در سن بلوغ ايجاد شده و واحد هاي پيلوسباسه را مبتلا مي كند. عوامل متعددي شامل داروها، شرايط جغرافيايي، استرس، رژيم غذايي، قاعدگي، جنسيت و ژنتيك بر شدت آن تاثير دارند. گزارشات ضد و نقيضي در مورد ارتباط بين آكنه و مصرف سيگار وجود دارد. هدف از اين مطالعه تعيين ارتباط بين شدت و محل هاي ابتلا در بيماران مبتلا به آكنه ولگاريس با مصرف سيگار مي باشد.
روش بررسي: اين مطالعه به صورت مقطعی و بر روی 110 بيمار مبتلا به آكنه ولگاريس سيگاري و 110 بيمار مبتلا به آكنه ولگاريس غير سيگاري كه به درمانگاه پوست بيمارستان سينا در مدت يكسال مراجعه کرده بودند انجام گرفت. اطلاعات شامل سن، جنس، سن شروع آكنه، شدت آكنه در محل هاي مبتلا، تعداد سيگار روزانه در پرسشنامه هايي كه از قبل تنظيم شده بود، درج گرديده و داده هاي گردآوري شده با استفاده از نرم افزار آماري SPSS ويرايش 13 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
يافته ها: گروه سيگاري 106 مرد ( 4/96%) و 4 نفر زن ( 6/3%) و گروه غير سيگاري 105 مرد ( 5/95%) و 5 نفر زن ( 5/4%) را شامل ميشد. متوسط سن شروع آكنه در گروه سيگاري 3/2± 11/16 و در گروه غير سيگاري 31/2 ± 44/16 و ميانگين سني در گروه سيگاري 59/4± 89/22 و در گروه غير سيگاري 72/6± 47/24 بود. از نظر شدت آكنه تفاوت معني داري بين دو گروه وجود نداشت. در گروه سيگاري رابطه معني داري بين تعداد مصرف سيگار و محل هاي مبتلا وجود نداشت. در گروه سيگاري ، فرمهاي شديد آكنه در افرادي كه بيش از ده نخ سيگار در روز مي كشيدند ، شايع تر بود ( 028/0= P).
نتيجه گيري: ارتباط معني داري بين شدت آكنه و تعداد سيگار روزانه وجود داشته، مصرف بيش از ده نخ سيگار در روز باعث تشديد آکنه می شود.